Zeg Son. Kun jij iets met dozen shampoo, want ik kan dat helemaal niet kwijt, maar ik krijg ze. Son, doe je in januari ook pakketten? En Son zegt ja. Zoekend naar wat haalbaar is. Het is nu maart. Het vele delen van de wintermaanden ligt even achter ons. Wat een boel gezinnen werden voorzien van broodnodige boodschappen. Het was een intensief en dankbaar werk. Huize Kingma leek een pakhuis, maar dat was het waard. Een pakhuis met koffie is gewoon goed toeven.

Dochterlief bereid zich voor op een kringavondje en ze zegt, “mam, ik ga het hebben over focus”. Pling, gaat het in mijn hoofd, gaaf, zo belangrijk in een wereld vol chaos. Focus. Op wat jij mag en kan doen. Op die Ene die leidt, en die jou als gewone, bijzondere Zeeuwse vrouw op een plekje heeft gezet in deze wereld. Hij, die wist wie je was en je maakte, zo jij goed was, precies zo jij bent bedoeld. Alle twijfels ten spijt, Hij maakte geen fouten. Hij wist wat Hij deed en Hij had een plan. En dat plan staat ook voor jou vast.

Kijk jij al om naar mensen in jouw buurt? Mijn stokpaardje zeg je? Ja, dat is wel zo. Maar een boodschapje is zo snel toegestopt en een bakje koffie of een potje thee is zo gauw gezet. En wie luistert, is een schat, in een drukke wereld. Weet je niet goed of jij dat kan? Of wil je grote dingen zien? Grote dingen beginnen met dat ene mens, wat op jouw weg komt en wat door jou gezien wordt. Met dat kleine omzien naar de ander, is de grote Ander zo gelukkig. En ja, Hij helpt, altijd.

Wat een dag. Ik zit na een makkelijk maal nog lekker op de bank met mijn volkje, moe van kamp en feestjes, maar een zeer voldaan en blij kroost. De kampboodschappen kwamen het deelkastje ten goede en ook de boodschappen van de kerk zijn in de kast voor delen beland. Wat een succes als je samen werkt. Daar word ik toch zo blij van. Reuze succes dit. Stilletjes zit ik nu. De vakantieweek is begonnen, maar het lijkt er niet op. En wat een bui. Terwijl de één haast in me kruipt, zegt de ander, ik ga naar bed, dit slaapt heerlijk. Schatten.

Vandaag heb ik een intens blij hart. Twee van mijn mooie boys gaan zich laten dopen. Hoe schrijf ik daar nou eens netjes over. Ik weet het niet goed, maar oh, wat ben ik blij. Ik leef met mijn gezin dapper in deze gekke wereld, met de gedachte, dat we zoveel mogelijk medemenselijkheid willen laten zien en betrokken willen zijn op Jan en alleman. Dat lukt ons aardig, al vind ik de wereld waarin we leven niet eenvoudig te noemen. Naast veel enthousiaste vlieguren peins ik ook wat af. Maar de gedachte dat we een toekomst vol van hoop hebben, sterkt mij en daar hebben we de Meester bij nodig. Alle slechte verhalen over Hem ten spijt, wij vinden Hem echt goed. Weer twee boys willen dit laten zien en zeggen, ik wil Hem volgen, ik wil bij Hem horen. Oh, wat is mijn moederhart hier gelukkig van. Mijn lieve Kingma’s, stuk voor stuk geliefd, ik weet ze graag veilig.

Mijn jongens zijn geen podiumfans. Daarom gaan ze de zee in volgende week zondag. Wie wil, voel je vrij. Het is dopen, zingen en koffie en taart, omdat het feest is en we Kingma’s zijn. Spannend? Ja zeg dat. Maar stoer is niet iemand, die niet bang is, maar iemand, die soms bang is, maar toch doet, wat hij niet durft. De Meester wacht. De tijd dringt. Maar op naar het feest. Nu een keer met (zand)taart. Goeie week, leuke lui!

Mijn verhaal. Een heel leven met vijf kinderen, een koffiehuis en een missie. Schrijven doe ik zo graag, maar waar begin je middenin een verhaal. Schrijfschriftjes genoeg, ik doe ze mezelf vaker cadeau in de vakantie. Van die mooitjes, met roze, met hartjes, goudkleurtjes. Of ik vraag ze voor mijn verjaardag en dan krijg ik ze. Zoals deze, Tell me your story. Ik geniet al als ze op tafel liggen. Schrijfschriftjes, maar waar is de draad?

Ik lees altijd stukjes. Ontwijk veel nieuws, Mam, jij gelooft nergens in. Nou, zo erg is het nou ook weer niet, maar ik ben zelfdenkend ja. Ik snel koppen in de krant en lees missionair. Ik word er altijd blij van. Dus weer maar beginnen. Een nieuw schriftje en de inspiratie van de vakantie. Altijd weer een begin.

Ik leef een intensief leven. Het kan voelen als altijd aan. Vierentwintig zeven. Dat is niet zo en toch voelt het zo. En neigt het er ernstig toe. Het leven bruist. Ideeën te over. Altijd weer iets, uitbreiden, enthousiast. Daarbij nee-leren-zeggen behorend. De geefhouding is in mijn vezels gaan zitten. En ik ben vezelrijk blijkbaar.

Ik hoorde een gesprek van Otto de Bruijne. Hij schreef brood voor de gebroken wereld, zoiets. Goud, ik werd er zo blij van. Hij inspireerde me enorm. Integer, echt. Wat hij zei kwam op een briefje, al weken terug. Na vanmiddag in een schriftje dus. Onderneem veel, verdien veel, spaar veel, geef veel. Ik neem het in mijn overpeinzingen mee.

De wereld is ingewikkeld. Veel nood, veel verwarring. Nadenken lijkt soms schaars, je moet met de massa mee. En toch.. blijven nadenken. Blijven roeien met mijn riempjes. De focus op mijn drukte of de focus op wat je allemaal kan. Bewust en onbewust, zoeken en pionieren. De toekomst is Hoop. Als je daarvoor kiest. De hemel uitrusten. En eeuwig Go(e)d. En soms hebben we er hier stukjes van. Of ben jij een stukje hemel voor iemand op deze aarde.

Vierentwintig zeven? Das nie slim, Son, das nie slim. Verander daar weer maar eens wat aan. Traininkje goeie gewoontes, voor een blij-blijvende Son, die bezig blijft. In alle gebrokenheid, met soms tranen. Die zijn goed, ze laten je wonden verdampen.
Bezinnen in de vakantie. Wat is dat toch heerlijk. En broodnodig. Inspirerend. Yes.

Wil jij meer splagchinizomai in je leven? Splagi-watte? Kan je dat eten?
Nee, nee. het staat niet in het deelkastje. Het is een Grieks woord, wat beschrijft wat we voelen, als we geconfronteerd worden met pijn en lijden van anderen. Wat mag jou raken en wat kun je met de gevoelens, die boven komen.

Moet dat nu? Ik begin net een beetje te wennen aan vakantie. Het kost me moeite om tot rust te komen, maar het gevoel daagt. Gisteren zelfs een stapeltje papieren en tijdschriften uitgezocht, wat hard nodig was. De bijzet tafeltjes hebben weer gezellige stapeltjes leesvoer en de tafelkist is leeg. Nu nog de grote tafel. Ik lees een mooi boek en puzzel wat. Op het terras bij de kerk maak ik een praatje en slurp koffie mee. Op de terugweg vraag ik even meneer I. hoe het gaat en hij gaat goed. “Je kom weer maar ’s een bakje doen eej”. Doe ik!

Uitrusten. Nodig voor een mens. Maar wat ik al schreef begin van de vakantie, bezinnen en gewoon beginnen, dat ook. Ondertussen ben ik een weekje verder. Daar moet je rust voor hebben. Op het gemakje doen. Compassion stuurde een 14-dagen-boekje en ik begon er in. Vandaar. Splagchinizomai. Laat ik me raken. Neem ik mijn hart mee op vakantie. Telt elk mens nog, waar je ook bent? Bezoek ik toch die ernstig zieke vrouw even.

Rust. In combinatie met goed doen. Ik vind het een fijn ding. Er kwam van een lieve fan een potje geld voor IJM en voor de zomerpakketten. Dit wordt weer goed besteed. Omdat elk mens telt. Omdat elk kind belangrijk is. Ook in de vakantie. En wees niet ongerust. Ook ik rust, maar met schrijven lukt me dit toch net wat beter,

Bezinnen
Bij zinnen
Buiten.. binnen
Het is vakantie. Laag pitje in de middag. De boys hangen rond. Eén zet er koffie, dat is het betere werk na de kerk. De boer gaat zeilen morgen, weer even wat anders dan trekker rijden of kraan draaien, de grote boy werkt voorlopig nog door.

Mam, wat is een dekbedhoes? Huh, weet je dat niet. Nee. Dat moet mee op kamp en een laken. We lachen hartelijk of het om een grap gaat, maar wat schetst mijn verbazing, ze begrijpen allebei niks van beddengoed-benaming. Waar heb ik iets gemist.Een dekbedhoes, daar stop je je dekbed in. Ik noem dat mijn deken, zegt zeun. Ja oké, dat kan je zo noemen, maar het is je dekbed en je hoes gaat daarom heen. Maar je hebt toch ook een kussensloop? Dan hadden ze het beter dekbedsloop kunnen noemen. En een laken dan? Ja, zucht, die doe je onder een deken, maar niet wat jij deken noemt, zo een deken, wat oma nog heeft. tja, dat is voor hun onbekend. Ik begin te begrijpen, dat ze soms niet goed reageren als ik de lakens uitdeel. Ze missen een stuk opvoeding.

Nou zeun, je dekbedhoes in de koffer doen. Ja, die had ik er al in gedaan. huh, okay. Je hoeslaken erbij. Huh? Wat? Zo heet dat ding om je matras. Ik lag me slap. Rits nou maar dicht. Stiekem gaat de knuff ook tussen de lakens, hoes, uh, spullen. Het verbaast me niks. Vriend doet het ook en echte mannen zijn gevoelig. Maar dit heb ik natuurlijk niet geschreven🤫.

Bezinnen
Verzinnen
Buiten..binnen

Ik verzamel leesvoer. Ik kan nog niet kiezen, maar heerlijk is het. Teken van trouw, Eva zomerboek, Ariadne, Beter bloggen, stukje brood voor de armen. Eerst maar een bakje zetten. En even schrijven. Dan zoek ik zo verder.

Bezinnen?
Gewoon ergens beginnen

Tel wat je hebt.
Ik tel. En prakkezeer. Iets valt me op. Al een hele tijd.

Het is vandaag vaderdag. Er komen odes voorbij aan leuke en toffe vaders, gaaf. Er zijn nog veel meer gave vaders te vinden natuurlijk, maar we delen niet alles. En als het niet gaat, zwijgen we ook. Nou, niet altijd, we wensen degene, die dit een ellendige dag vinden sterkte en denken ook aan hen. Tja, en daar kom ik dan. Helpt dit. Ik word er een beetje kriegel van.

Onze Vaderdag heeft een lastig kantje. Maar deze dag vinden we daar soms net niks van. We praten er over, liefst kort, er mogen tranen zijn, maar die zijn er even niet en soms voldoet, tja, nu net geen last van. Gevoelloos? Nee. Maar het leven mag in al zijn facetten geleefd worden. Soms heb je groot plezier terwijl je verdrietig zou moeten zijn, soms ben je zwaar verdrietig, terwijl je blij zou mogen zijn. Soms heb je een harts-zeer op dagen, dat het jou niet uitkomt en helemaal dwars zit, ook dat. Om welke reden ook. En dat is.

De laatste tijd heb ik nogal wat begrafenissen. Ze horen er helaas bij. Maar soms stemmen ze me blij, om wat ik hoor en wat ik voel. Zie ik stukjes vrede, voel ik verbondenheid. Ervaar ik hoop in meeleven. Dan voel ik Leven, liefde.

Weet je, het gaat me niet om goed of fout. Maar als je naar gemis kijkt, kun je geen vreugde meer delen. En het doet niets af aan het verdriet van de ander. Als we de keerzijde altijd benoemen, is er geen trouwdag, Vaderdag, Moederdag, kinderdag meer te delen, en werkelijk achter elk deurtje is er wat. En soms helpt het niks. Tel wat je hebt, déél wat je mist. Is dat de remedie? Ik denk het. Vanuit dankbaarheid. De dingen delen, die je blij maken en de dingen delen, die je ongelukkig maken. Eerlijk naar je hart kijken. Kwetsbaar is het, absoluut. Maar ook prachtig. Want deel je je hart, dan deel je leven. En steunen, waar het juist zo moeilijk is, doet zoveel. In het echie. Ook als je geen woorden vindt. En blunderen mag.

Pas was ik op een markt. Er reed een man langs mijn kraam en al lang had ik hem willen spreken, want hij reed ineens in een rolstoel. Dit was het moment. Terwijl hij altijd lang haar had, was hij nu kaal. Ik grapte, als je dat nou ook nog doet, ken ik je helemaal niet meer. Ja, zei de man, dat doet chemo. Aj, dacht ik en ik zei het ook. “Want ik zag je vaak lopen, zo gezellig met je kleinkind”. Mijn kind, zei de man, ik begon niet zo vroeg en weer dacht ik, aj en zei, hier kom ik niet goed mee weg, werkelijk, Hij lachte en zei, dit geeft helemaal niks en er volgde een gesprek over moed, over hoop. Vrolijk vervolgde hij zijn weg en hij stemde me blij.

Vrienden gaven me vanmorgen een positieve duw in de rug. Dit wordt jouw week hé, dit wordt jouw week! 50 worden en de buurtkeuken openen, wat een feest. Ik heb maar hartelijk mee gelachen. Tel wat je hebt, het kan je helpen. En lukt het je even niet, dan wens ik je mensen op je weg, die mee tellen. Dan telt het alsnog dubbel.

Diep geraakt is het thema bij Opwekking dit jaar, wat weer gevierd kan worden en waar wat Kingma’s enthousiast naar toe zijn, zelfs dat kleine Sterretje. Haar kennende, zal ze wel net als zus voorgoed verkocht zijn. Een weekend kamperen, ik hoop dat het weer en de sfeer zo blijft als nu. Mij wacht een jongensweekend. Rust in de tent. Dat geloven heel veel kleuren heeft, weten we wel. Ik ben vooral van de vele daden en de weinige woorden, al zullen mijn kinderen dat niet bevestigen, want tenslotte praat mama altijd. Maar dat is wat anders.

Diep geraakt. dat was ik door de Mei maakt vrij actie. De reacties begonnen positief en eindigden positief. Het bleef de hele maand stromen aan giften voor International Justice Mission. Het doet ook wat met je. Kleine, lieve meisjes in slavernij, wie wil dat nou. Toch tiert de mensenhandel welig. Om beroerd van te worden. Dit mag niet wennen.

Toen ik deze week vrolijk van mijn moeder en zus naar huis reed, zag ik zo een lief plaatje. Twee leuke meisjes, grote zus had een boodschap gedaan en kleine zus zwierde mee aan haar hand. Grote zus keek trots en kleine zus was springend vrolijk. Al roze wat ik zag. Ik kende ze niet, maar zwaaide vrolijk en ze glimden terug. En ik dacht, zo hoort het. Voor alle meisjes op de wereld. Dansen, onbezorgd, vrij, zonnig. Natuurlijk is het niet zo, maar we blijven onrecht graag een loer draaien. Dichtbij en ver weg.

Ik maak zelf van deze prachtige actie een bedrag van 1200,-
Met een enorm groot DANK JULLIE WEL.
Een koffiehuis, een mini shopje met grote gevolgen.
Laat je raken dit weekend! En geniet, waar je de Liefde ziet.

Een warme dag. Een hartelijke ontmoeting. Gesprekken van hart tot hart tellen dubbel. Wat kan een mens veel zoeken naar zichzelf. Wat past bij mij, wat wil ik, wat kan ik, wat werkt voor mij. We proppen elkaar zo graag in kaders, maar werkt dat? Iedereen op zijne wijs toch? Gevoelig, nuchter, kordaat, schoorvoetend, alles door elkaar. En dan niet steeds kijken naar de mensen. De mensen vinden altijd wat. En ik vind ook wat. Maar daar gaat het niet om, als je je geliefd wil weten. Dan wil je ruimte om te zijn, zo jij bent bedoeld.

Ik cross op de fiets. Nog een minuut om te komen van A naar B, dat lukt. Een burenhulpafspraak. Bereiken we mensen, die het echt nodig hebben of dragen we alleen punten aan tijdens de vergadering. De problemen weten we, nu de aanpak nog. Het gaat leuk. De thuiszorg weet me te vinden, professionals willen me spreken, we leuteren nog een bakje.

Na een uur zwaai ik weer af. Ik flits nog even langs een koffiezaaltje. Daar zie ik een piano, even rammelen. Ah, zegt de huismeester, jou huur ik in voor een koffie-uurtje. Nou, dan neem ik Sanne mee, die kan dat veel beter. Mij gaat kletsen beter af. Dat weet ik, zegt de huismeester, dat weet ik al heel lang😊.

Nog nagenietend fiets ik huiswaarts. Ik zing ervan…tot ik besef wat ik zing. Die kiest de welgebaande wegen. Tja, daar ben ik dan weer niet zo goed in..

1 mei. Pracht dag, ook bekend als dag van de arbeid, al werk ik vandaag niet echt. Werken is gewoon heerlijk om te doen, je kan er veel voldoening uit halen. Als je werkt, is rust ook fijner. Die twee mogen in balans zijn, daar heb ik altijd werk aan.
Weet je, als je niet kunt werken om wat voor reden ook, zou je met jaloerse blikken kunnen kijken naar mensen, die dat wel kunnen. Logisch. De andere kant is er ook. Dat mensen, die altijd werken om armoede enigszins het hoofd te bieden ook wel eens ontspannen zouden willen zijn om tot rust te komen. Allerlei manieren om naar werk te kijken.

Vandaag open ik de mei-maakt-vrij actie. Op zondag? Ja op zondag. Omdat er nog steeds zoveel kinderen zijn, die hun werk in slavernij doen. Die vechten voor hun bestaan, maar niemand ziet hen. Dat gaat verder als verplicht de afwas doen thuis of je moeder moeten helpen. Nee, slavernij. Je familie heeft geld nodig en ze zetten jou daarvoor in. Ze geven je over aan een wereld van misbruik en verkrachting. Ze laten je dingen doen, waar je hart van breekt en je maag van omdraait. Te erg om op te schrijven. In de Filipijnen tiert deze misbruik welig. Ik heb wat met de Filipijnen. Ooit, jaren geleden trof mij hun leed. Het heeft me nooit meer losgelaten. Nu al jaren heb ik daar een paar schattige meisjes en een klein ventje, die ik steun om ze toekomst te geven. Ze schrijven mij of ik zo eens even langs kan komen, zo grappig. Dat voelt dichtbij.

Nou, reislustig ben ik niet. Ben wel van actie. Daarom heb ik al jaren de mei-maakt-vrij-actie. Elke dag een product te koop of het bedrag te doneren van de dagwaarde, 1,- dag 1, 2,- dag 2. Het voorwerk van vorige week heeft al prachtige donaties opgeleverd, want ja, dat kan natuurlijk ook.

Werken, het kan zo leuk zijn. Maar werken om kinderen in vrijheid te krijgen, daar lacht je hart ook van mee. Ervaar het en doe mee💝
#sonschrijft #meimaaktvrij #kindermisbruiktenstrengsteverboden #vragenmagaltijd #NL73RABO0348074220 #dichtbijenverweg

Een mooi weekend. Mijn hart draait overuren💖. Mijn vader zei vroeger, als het maar rimpels heeft, hou jij ervan. Dat was een waarheid. Ik hou enorm van oude mensen en als ik ze spreek en we hebben dezelfde hartstaal, pff, dan bloei ik. Weet je, hoe je dingen zegt is niet eens zo belangrijk. Als je maar voelt, dat je om die ander geeft en die ander jou ook ziet. Dat is zo waardevol. Zulke momenten schrijf ik op..

Toch zit mijn liefde niet alleen bij oude mensen. Ik sta in de kerk. Tussendoor de rijen zie ik haar zitten, rondkijkend of ze ergens contact kan maken. En ik zwaai met een big smile. Ze doet hetzelfde terug. Leuk kind. Na de dienst komt een ander kereltje even kletsen. Weeral zo een leukerd. Ik hou van die kids.

Gisteren appte ik zus. Wat worden we toch bezoekers hè, mantelzorgers, veel mensen oud, mama oud, kennis nog nodig naar toe, nu kan het nog. Tja, zegt ze, wij zijn de sandwichgeneratie. Ik lach. Gelukkig kunnen we het nog en vinden we het leuk.

Wat zijn er veel mensen, die een glimpje nodig hebben. Oud, jong, midden..keuze genoeg om te contacten. En soms. Wil ik even geen sandwich. Dan zit ik als een crackertje in de zon. Het is tenslotte vakantie