Mijn leuke website, mijn bezige leven. Er is altijd wel iets waar je niet aan toe komt, als je als moeder de toko zelf runt met vijf opgroeiende tieners en een koffiehuis. Heb ik het huis op orde, dan heb ik was. Heb ik de was op orde, dan heb ik stof. Heb ik geen stof, dan heb ik een stapel post of mail. Heb ik geen post, dan moet ik nodig eens naar… ik kan zo altijd wel wat verzinnen. Het echte leven. Maar niet getreurd. Ik blijf.

Ik denk na over structuren en vrijheid. Schrijven en orde. Armoede en mensenhandel. Ik denk na over mijn kinderen. Hoe leef ik het goede leven met mijn mooie, opgroeiende jeugd. Hoe sta ik ze bij in deze wereld en laat ik ze komen tot volwassen mensjes. Hoe maak ik ze weerbaar tegen allerlei materialisme, wat er totaal niet aan doet. Ja, hoe leef ik ze hier en nu voor. Erg zinnig in een wereld, die bol staat van meningen en drukte. Hoe maken we veel mooie momenten en wat nuttige spaarcenten. Hoe blijven we verbinden een heel mooi woord vinden en omzien een lust. Een stabiel nest, waar je heerlijk jezelf kan zijn, met al je lief en een beetje leed. Een dagtaak.

Wie schrijft, die blijft. Wie even niet veel schrijft, denkt. Wie weet, kom ik nog eens tot blog-structuur. Zou toch wat zijn zeg. Niet alleen over het goede leven. Maar over het goéde leven. Het gaat tenslotte niet om perfectie, nee, echtheid, dat telt.