Een blij moederhart

Wat een dag. Ik zit na een makkelijk maal nog lekker op de bank met mijn volkje, moe van kamp en feestjes, maar een zeer voldaan en blij kroost. De kampboodschappen kwamen het deelkastje ten goede en ook de boodschappen van de kerk zijn in de kast voor delen beland. Wat een succes als je samen werkt. Daar word ik toch zo blij van. Reuze succes dit. Stilletjes zit ik nu. De vakantieweek is begonnen, maar het lijkt er niet op. En wat een bui. Terwijl de één haast in me kruipt, zegt de ander, ik ga naar bed, dit slaapt heerlijk. Schatten.

Vandaag heb ik een intens blij hart. Twee van mijn mooie boys gaan zich laten dopen. Hoe schrijf ik daar nou eens netjes over. Ik weet het niet goed, maar oh, wat ben ik blij. Ik leef met mijn gezin dapper in deze gekke wereld, met de gedachte, dat we zoveel mogelijk medemenselijkheid willen laten zien en betrokken willen zijn op Jan en alleman. Dat lukt ons aardig, al vind ik de wereld waarin we leven niet eenvoudig te noemen. Naast veel enthousiaste vlieguren peins ik ook wat af. Maar de gedachte dat we een toekomst vol van hoop hebben, sterkt mij en daar hebben we de Meester bij nodig. Alle slechte verhalen over Hem ten spijt, wij vinden Hem echt goed. Weer twee boys willen dit laten zien en zeggen, ik wil Hem volgen, ik wil bij Hem horen. Oh, wat is mijn moederhart hier gelukkig van. Mijn lieve Kingma’s, stuk voor stuk geliefd, ik weet ze graag veilig.

Mijn jongens zijn geen podiumfans. Daarom gaan ze de zee in volgende week zondag. Wie wil, voel je vrij. Het is dopen, zingen en koffie en taart, omdat het feest is en we Kingma’s zijn. Spannend? Ja zeg dat. Maar stoer is niet iemand, die niet bang is, maar iemand, die soms bang is, maar toch doet, wat hij niet durft. De Meester wacht. De tijd dringt. Maar op naar het feest. Nu een keer met (zand)taart. Goeie week, leuke lui!