Splagi-watte?

Wil jij meer splagchinizomai in je leven? Splagi-watte? Kan je dat eten?
Nee, nee. het staat niet in het deelkastje. Het is een Grieks woord, wat beschrijft wat we voelen, als we geconfronteerd worden met pijn en lijden van anderen. Wat mag jou raken en wat kun je met de gevoelens, die boven komen.

Moet dat nu? Ik begin net een beetje te wennen aan vakantie. Het kost me moeite om tot rust te komen, maar het gevoel daagt. Gisteren zelfs een stapeltje papieren en tijdschriften uitgezocht, wat hard nodig was. De bijzet tafeltjes hebben weer gezellige stapeltjes leesvoer en de tafelkist is leeg. Nu nog de grote tafel. Ik lees een mooi boek en puzzel wat. Op het terras bij de kerk maak ik een praatje en slurp koffie mee. Op de terugweg vraag ik even meneer I. hoe het gaat en hij gaat goed. “Je kom weer maar ’s een bakje doen eej”. Doe ik!

Uitrusten. Nodig voor een mens. Maar wat ik al schreef begin van de vakantie, bezinnen en gewoon beginnen, dat ook. Ondertussen ben ik een weekje verder. Daar moet je rust voor hebben. Op het gemakje doen. Compassion stuurde een 14-dagen-boekje en ik begon er in. Vandaar. Splagchinizomai. Laat ik me raken. Neem ik mijn hart mee op vakantie. Telt elk mens nog, waar je ook bent? Bezoek ik toch die ernstig zieke vrouw even.

Rust. In combinatie met goed doen. Ik vind het een fijn ding. Er kwam van een lieve fan een potje geld voor IJM en voor de zomerpakketten. Dit wordt weer goed besteed. Omdat elk mens telt. Omdat elk kind belangrijk is. Ook in de vakantie. En wees niet ongerust. Ook ik rust, maar met schrijven lukt me dit toch net wat beter,