Wil jij meer splagchinizomai in je leven? Splagi-watte? Kan je dat eten?
Nee, nee. het staat niet in het deelkastje. Het is een Grieks woord, wat beschrijft wat we voelen, als we geconfronteerd worden met pijn en lijden van anderen. Wat mag jou raken en wat kun je met de gevoelens, die boven komen.

Moet dat nu? Ik begin net een beetje te wennen aan vakantie. Het kost me moeite om tot rust te komen, maar het gevoel daagt. Gisteren zelfs een stapeltje papieren en tijdschriften uitgezocht, wat hard nodig was. De bijzet tafeltjes hebben weer gezellige stapeltjes leesvoer en de tafelkist is leeg. Nu nog de grote tafel. Ik lees een mooi boek en puzzel wat. Op het terras bij de kerk maak ik een praatje en slurp koffie mee. Op de terugweg vraag ik even meneer I. hoe het gaat en hij gaat goed. “Je kom weer maar ’s een bakje doen eej”. Doe ik!

Uitrusten. Nodig voor een mens. Maar wat ik al schreef begin van de vakantie, bezinnen en gewoon beginnen, dat ook. Ondertussen ben ik een weekje verder. Daar moet je rust voor hebben. Op het gemakje doen. Compassion stuurde een 14-dagen-boekje en ik begon er in. Vandaar. Splagchinizomai. Laat ik me raken. Neem ik mijn hart mee op vakantie. Telt elk mens nog, waar je ook bent? Bezoek ik toch die ernstig zieke vrouw even.

Rust. In combinatie met goed doen. Ik vind het een fijn ding. Er kwam van een lieve fan een potje geld voor IJM en voor de zomerpakketten. Dit wordt weer goed besteed. Omdat elk mens telt. Omdat elk kind belangrijk is. Ook in de vakantie. En wees niet ongerust. Ook ik rust, maar met schrijven lukt me dit toch net wat beter,

Bezinnen
Bij zinnen
Buiten.. binnen
Het is vakantie. Laag pitje in de middag. De boys hangen rond. Eén zet er koffie, dat is het betere werk na de kerk. De boer gaat zeilen morgen, weer even wat anders dan trekker rijden of kraan draaien, de grote boy werkt voorlopig nog door.

Mam, wat is een dekbedhoes? Huh, weet je dat niet. Nee. Dat moet mee op kamp en een laken. We lachen hartelijk of het om een grap gaat, maar wat schetst mijn verbazing, ze begrijpen allebei niks van beddengoed-benaming. Waar heb ik iets gemist.Een dekbedhoes, daar stop je je dekbed in. Ik noem dat mijn deken, zegt zeun. Ja oké, dat kan je zo noemen, maar het is je dekbed en je hoes gaat daarom heen. Maar je hebt toch ook een kussensloop? Dan hadden ze het beter dekbedsloop kunnen noemen. En een laken dan? Ja, zucht, die doe je onder een deken, maar niet wat jij deken noemt, zo een deken, wat oma nog heeft. tja, dat is voor hun onbekend. Ik begin te begrijpen, dat ze soms niet goed reageren als ik de lakens uitdeel. Ze missen een stuk opvoeding.

Nou zeun, je dekbedhoes in de koffer doen. Ja, die had ik er al in gedaan. huh, okay. Je hoeslaken erbij. Huh? Wat? Zo heet dat ding om je matras. Ik lag me slap. Rits nou maar dicht. Stiekem gaat de knuff ook tussen de lakens, hoes, uh, spullen. Het verbaast me niks. Vriend doet het ook en echte mannen zijn gevoelig. Maar dit heb ik natuurlijk niet geschreven🤫.

Bezinnen
Verzinnen
Buiten..binnen

Ik verzamel leesvoer. Ik kan nog niet kiezen, maar heerlijk is het. Teken van trouw, Eva zomerboek, Ariadne, Beter bloggen, stukje brood voor de armen. Eerst maar een bakje zetten. En even schrijven. Dan zoek ik zo verder.

Bezinnen?
Gewoon ergens beginnen