Son in de wijk

Een warme dag. Een hartelijke ontmoeting. Gesprekken van hart tot hart tellen dubbel. Wat kan een mens veel zoeken naar zichzelf. Wat past bij mij, wat wil ik, wat kan ik, wat werkt voor mij. We proppen elkaar zo graag in kaders, maar werkt dat? Iedereen op zijne wijs toch? Gevoelig, nuchter, kordaat, schoorvoetend, alles door elkaar. En dan niet steeds kijken naar de mensen. De mensen vinden altijd wat. En ik vind ook wat. Maar daar gaat het niet om, als je je geliefd wil weten. Dan wil je ruimte om te zijn, zo jij bent bedoeld.

Ik cross op de fiets. Nog een minuut om te komen van A naar B, dat lukt. Een burenhulpafspraak. Bereiken we mensen, die het echt nodig hebben of dragen we alleen punten aan tijdens de vergadering. De problemen weten we, nu de aanpak nog. Het gaat leuk. De thuiszorg weet me te vinden, professionals willen me spreken, we leuteren nog een bakje.

Na een uur zwaai ik weer af. Ik flits nog even langs een koffiezaaltje. Daar zie ik een piano, even rammelen. Ah, zegt de huismeester, jou huur ik in voor een koffie-uurtje. Nou, dan neem ik Sanne mee, die kan dat veel beter. Mij gaat kletsen beter af. Dat weet ik, zegt de huismeester, dat weet ik al heel lang😊.

Nog nagenietend fiets ik huiswaarts. Ik zing ervan…tot ik besef wat ik zing. Die kiest de welgebaande wegen. Tja, daar ben ik dan weer niet zo goed in..