Een warme dag. Een hartelijke ontmoeting. Gesprekken van hart tot hart tellen dubbel. Wat kan een mens veel zoeken naar zichzelf. Wat past bij mij, wat wil ik, wat kan ik, wat werkt voor mij. We proppen elkaar zo graag in kaders, maar werkt dat? Iedereen op zijne wijs toch? Gevoelig, nuchter, kordaat, schoorvoetend, alles door elkaar. En dan niet steeds kijken naar de mensen. De mensen vinden altijd wat. En ik vind ook wat. Maar daar gaat het niet om, als je je geliefd wil weten. Dan wil je ruimte om te zijn, zo jij bent bedoeld.

Ik cross op de fiets. Nog een minuut om te komen van A naar B, dat lukt. Een burenhulpafspraak. Bereiken we mensen, die het echt nodig hebben of dragen we alleen punten aan tijdens de vergadering. De problemen weten we, nu de aanpak nog. Het gaat leuk. De thuiszorg weet me te vinden, professionals willen me spreken, we leuteren nog een bakje.

Na een uur zwaai ik weer af. Ik flits nog even langs een koffiezaaltje. Daar zie ik een piano, even rammelen. Ah, zegt de huismeester, jou huur ik in voor een koffie-uurtje. Nou, dan neem ik Sanne mee, die kan dat veel beter. Mij gaat kletsen beter af. Dat weet ik, zegt de huismeester, dat weet ik al heel lang😊.

Nog nagenietend fiets ik huiswaarts. Ik zing ervan…tot ik besef wat ik zing. Die kiest de welgebaande wegen. Tja, daar ben ik dan weer niet zo goed in..

1 mei. Pracht dag, ook bekend als dag van de arbeid, al werk ik vandaag niet echt. Werken is gewoon heerlijk om te doen, je kan er veel voldoening uit halen. Als je werkt, is rust ook fijner. Die twee mogen in balans zijn, daar heb ik altijd werk aan.
Weet je, als je niet kunt werken om wat voor reden ook, zou je met jaloerse blikken kunnen kijken naar mensen, die dat wel kunnen. Logisch. De andere kant is er ook. Dat mensen, die altijd werken om armoede enigszins het hoofd te bieden ook wel eens ontspannen zouden willen zijn om tot rust te komen. Allerlei manieren om naar werk te kijken.

Vandaag open ik de mei-maakt-vrij actie. Op zondag? Ja op zondag. Omdat er nog steeds zoveel kinderen zijn, die hun werk in slavernij doen. Die vechten voor hun bestaan, maar niemand ziet hen. Dat gaat verder als verplicht de afwas doen thuis of je moeder moeten helpen. Nee, slavernij. Je familie heeft geld nodig en ze zetten jou daarvoor in. Ze geven je over aan een wereld van misbruik en verkrachting. Ze laten je dingen doen, waar je hart van breekt en je maag van omdraait. Te erg om op te schrijven. In de Filipijnen tiert deze misbruik welig. Ik heb wat met de Filipijnen. Ooit, jaren geleden trof mij hun leed. Het heeft me nooit meer losgelaten. Nu al jaren heb ik daar een paar schattige meisjes en een klein ventje, die ik steun om ze toekomst te geven. Ze schrijven mij of ik zo eens even langs kan komen, zo grappig. Dat voelt dichtbij.

Nou, reislustig ben ik niet. Ben wel van actie. Daarom heb ik al jaren de mei-maakt-vrij-actie. Elke dag een product te koop of het bedrag te doneren van de dagwaarde, 1,- dag 1, 2,- dag 2. Het voorwerk van vorige week heeft al prachtige donaties opgeleverd, want ja, dat kan natuurlijk ook.

Werken, het kan zo leuk zijn. Maar werken om kinderen in vrijheid te krijgen, daar lacht je hart ook van mee. Ervaar het en doe mee💝
#sonschrijft #meimaaktvrij #kindermisbruiktenstrengsteverboden #vragenmagaltijd #NL73RABO0348074220 #dichtbijenverweg