Mijn dochter en ik, we verveelden ons. Vervelend, zeg je? Zo voelt het wel ja. En toch is het goed voor een mens, eens een keer vervelen. Goed voor ons hoofdje, wat vaak overvol is door onze druk bezette leventjes. De volle agenda, niet per se bedacht door die Ene, als hij veel te vol is, met welke goede dingen ook. Dus soms moet je dagen, momenten, vervelen. Langzaam eten, sloffen door het huis, op de piano rammelen, schilfertruffels eten (zonen schenken mij uit de pakketten, wat ze zelf niet lusten), oh vreugde.

Vervelen is herkenbaar toch? Mam, wat kan ik doen? Eerst noemde ik dan altijd alles op wat maar mogelijk was, lego friends, nee, lezen, nee, knutselen nee, kamer opruimen, nee dat al helemaal niet!! Wat kinderen én ervaring rijker is dus nu mijn antwoord steevast, als je je verveelt, wil je niet horen, wat je allemaal kan doen, je wil dan toch niks, dus doe maar vervelen, dat is goed voor je. Ja, zonder scherm. Och arme, hoe slecht kan je het hebben. Maar toch, na wat gehang en gezemel komt er ergens een keer en gaat de verveelde zijn eigen vermaak tegemoet. In dit geval is het een schitterende vis, die ingekleurd moet worden en hij wordt de mooiste van de zee, vind ik. Daarnaast heeft dochterlief het keyboard ontdekt en oefent voor zichzelf op leuke deuntjes en eigen wijsjes.

En ik? Ik doe mijn leukste klusje van het jaar. Ik neem mijn nieuwe agenda in bezit en ontdoe de ouwe agenda van spreukjes en lege blaadjes, die klad mogen worden. Ik lees de spreukjes en denk, huh, stond dat erin? Niks doen leidt vaak tot het allerbeste niets? Die Winnie de Pooh, altijd al een beer gevonden. En een blad, gevuld met ‘ruimte voor niksen’. Ook te vaak overheen gelezen. Ik weet het al. Die spreukjes gaan de nieuwe agenda in en ik verschrijf ze. Want schrijven is geen voornemen, schrijven is heerlijk doen. Het zal zo zijn, je kwetsbaarheid tonen is de enige manier om je hart te vervullen met ware blijdschap. Yes. Daar kunnen we deze dagen goed mee door.

Weet je even niks te doen? Doe gewoon eens vervelend.