Eerste Adventszondag. De kerstster hangt. Zo mooi. Kaarsjes, het kan niet genoeg. Ik heb geen adventskaars aan gedaan, ik ken mezelf, ik heb geen geduld om te wachten tot de volgende pas over een week aan mag🤦‍♀️. Dat red ik een paar dagen en dan doe ik ze alle vier aan.

Ik puzzel. Een lastige. Het blijft maar regenen, dus geen ontwijkmodus vandaag. Son denkt na. Ik oefen een lied op de piano, o kom, o kom Immanuël, verlos ons….. Het gaat nog niet vanzelf. Het is net als de puzzel, die niet vanzelf gaat. Enne.. sowieso is het leven voor veel mensen ook een razend moeilijke puzzel. Kinderen, die gebukt gaan onder geweld thuis, slavernij aan de orde van de dag, armoede als ellendig ding elke dag, gezinnen in grote moeite. Hele vervelende puzzelstukjes, die gewoon nooit passen. De buitenkant zegt niks, misschien hangt er wel een prachtige kerstster voor het raam of zijn de gordijnen streeploos dicht. Maar geen licht.

Eerste Advent. Het went niet naar het Licht uit te zien en mensen om je heen te vergeten. Stoer of niet stoer, ziek of niet ziek, we knokken allemaal met onze angsten of onzekerheden en vragen ons af hoe we toch weer door december zullen rollen.

Uitzien naar.. ik ben er blij mee. En gelijk weet ik december soms ingewikkeld. Met hartzeer. Ook ik. Toch puzzel ik door. Er kunnen veel meer mensen in mijn puzzel, dan alleen mijn eigen gezin. Ze passen er. Het leven is te moeilijk om alleen te dragen. Advent is te mooi om alleen te vieren. Samen op, met de Vredestichter. Dan komt er hoop, waar geen hoop is. En hebben we puzzels zonder kantstukjes. Er kan altijd nog iemand bij.