Het is zo het is

Het is zo het is..

“Weet je….ik kijk om me heen en let echt op mensen, maar ik zie gewoon geen eenzaamheid en armoede om me heen. Hoe doe jij dat dan”? Een vrouw kijkt me verwachtingsvol aan voor een mooi antwoord . “Weet je, ik leef dit leven al een tijd, dan ga je het zien. Het heet niet voor niets stille armoede”.

Ik leef met vijf kinderen van 20 jaar tot 10 jaar in een gezellig huis, ik heb veel spullen en ik heb een wijkleven. Lekker kort gezegd, maar wat houd dat in? Ik wil kort proberen een beeld te schetsen voor jullie. Vandaag praatte ik er over met mensen en ik dacht gelijk, de website, daar moet structuur in, maar oh, wat lukt dat slecht. Maar hier ben ik weer.

Al ruim zes jaar heb ik elke week een koffieochtend voor de wijk of voor mensen, die maar aan willen schuiven. Ik leer daardoor veel mensen kennen en van het één komt het ander. Dingen verkopen voor het goede doel (4 sponsorkinderen en allerlei), eten delen aan mensen, die niet goed rond kunnen komen. Luisteren naar mensen, die met hun verhaal of hun leven in hun maag zitten (en dat zijn er heel veel). Burenhulp voor mensen, die totaal geen netwerk hebben. Ik word uitgenodigd bij wijkbijeenkomsten. Kortom, een boel werk om armoede en eenzaamheid in het zicht te krijgen en er wat mee te doen.

Ik leer mensen en gezinnen kennen en praat met ze. Ik zorg dat ze eten extra krijgen om de maand door te komen. Zoals bij Miep. Miep krijgt geen uitkering en zij zou best rond kunnen komen, mits haar man niet chronisch ziek is. Door de rekeningen, die daarbij komen kijken, begint Miep de maand soms met 40,-. Nou, daar kan je niet veel boodschappen van doen.
Of bij Karel. Karel wordt zo vaak afgewezen in zijn werk, dat de moed hem ontbreekt door te pakken. In zijn gezin met vier kinderen is de dagelijkse strijd om rond te komen een bittere strijd. Instanties werken niet mee, jij kan werken Karel, hup, aan de bak. En Karel probeert, maar redt het niet.
Of bij Ans. Ze heeft wel wat inkomen, maar niet genoeg om van te leven. Zo reist ze van deelkastje naar deelkastje. Ans heeft net iets teveel om bij de voedselbank aan te mogen kloppen. Jammer Ans, helaas.
Deze mensen laten mijn tuinhekje piepen. Soms laat ik ze, soms spreek ik ze, soms doe ik koffie met ze. En Luister. Toon begrip. En geef eten, veroordeel niet. Het gaat niet om goed of fout, het gaat om er zijn, uitreiken naar wie in nood is.

Het is zo het is….nee, zo makkelijk komen we er niet van af. Weet je, als je het over het Brood des Levens met mensen wilt hebben en je hebt nog nooit je brood gedeeld met iemand, bereikt de boodschap mensenharten vaak niet. Een open tafel, een open huis, onvoorwaardelijke liefde, dat is wat mensen nodig hebben.

Deze week start de verbouwing voor een keuken, waar mensen ook voor een maaltijd aan kunnen schuiven en mee kunnen doen. Een intensieve verbouwing, pfff. Geloof maar dat ik dat ontzie. Maar spijt, nee, geen dag. Gewoon in ons eigen huis een tafel gereed kunnen maken, voor wie nood heeft. Ben ik dan hele dagen open? Nee, we gaan rustig aan beginnen, maar ik ga met een vrijwilliger zorgen dat mensen, die totaal niet gezien worden een keer voor een maaltijd kunnen aanschuiven. Natuurlijk zijn er meer vrijwilligers nodig. Voor de burenhulp om eens een bezoekje te doen, een boodschap voor iemand of een tuintje wieden. Meld je gerust aan. Zie je zelf geen stil leed, schuif dan aan waar dat wel zo is, want samen lukt het beter.

Een mooie spreuk zegt, Wie gunnend is, die wordt gezegend, want hij geeft van zijn brood aan de armen. Ik ben ervan overtuigd, dat het zo is. Laten we daar als mensen heerlijk aan mee doen.

Het wijkleven.
Het is zo het is.