Wie er ook startproblemen had op deze maandag, ik niet. De wekker ging om kwart over 4, nou ja, dan denk je dat je net ligt, maar oké, de boy, die er dan uit moet is zo vrolijk, dat ik dan ook acuut mee doe en koffie drink met hem. Ons momentje. De grote boy om 5 uur uitgezwaaid, ook net of het gewoon is en dan nog even terug, om met de juf aan tafel te gaan, die om 7 uur zit. Los van het giga vroege tijdstip is het wel een mooie start om zo met je kinderen te beginnen. Niet dat ik morgen weer zo vroeg wil hoor, pfff.

Het weer is klam. Ik heb werk genoeg aan alle gevolgen van een regenachtig weekend, was zat. Nietsvermoedend kijk ik nog even mail en samen voor de buurt heeft een melding van een gift. Wat??!! Deze gast heeft op deze maandag duidelijk ook geen opstartproblemen, hij of zij geeft met grote gulheid even 1000,- op de teller. Bizar, verrassend, enorm. Waar moet ik met mijn dank heen, grandioos! Hartelijk dank voor deze grote gift, ik kan er niet bij. Het moedigt aan om krachtig verder te gaan voor de 10.000,- om eenzaamheid en armoede in onze buurt te verminderen. En hoe meer de teller stijgt, hoe meer ik de passie voel stijgen om dit tot een groot succes te maken.

Is een groot succes altijd zichtbaar? Welnee. Want het zit niet altijd in grote instanties, grote werken. Een verandering begint soms juist zo klein. In een huis, een gewoon huis. Waar de koffie loopt en je mag zijn, wie je bent. Met je verhaal, met je lastigheden. Als elk mens, waar je verschil voor maakt zich gezien weet, is het al goed. Er moeten ook mensen voor de enkeling gaan toch? Veel mensen, veel enkelingen wordt een hele club gelukkigheid😊. Het is maar hoe je het ziet.
10.000,- lijkt een berg. Dat is het ook. Het is maar een stukje berg, omdat de onderverdieping in Sons koffiehuis compleet aangepakt moet worden. Dus we bikkelen gewoon door. Keuken, toilet, bijkeuken, Son’s buurthuis. Met de spirit van samen sterk.

Samen voor de buurt. Het is zes weken intensief bikkelen, maar de moeite zo waard. Als het echte werk in oktober gaat gebeuren, zal het niet minder bikkelen zijn. Nog niet aan denken nu. Toch gaan we ervoor. Iedereen, klein en groot, vriendelijke dank! Dapper verder.

Soms…heb je dit. Bij mijn allerliefste moes aan de thee, zomaar omdat zij het ook doet. En omdat ik haar nog heb. En dan schuifelt ze om chocola en krijg ik de rest mee. Dat kan je niet weigeren. Moes toch. Ik eet geen chocola. Maar heb wel lief.

Morgen Vaderdag. Het heeft niet zo mijn hart. Ik had een lieve Vader. In gedachten wordt hij alleen maar liever. Hij is er niet meer. Maar hij was goed🥰. Koester ‘m in mijn hart. Hier is de Vaderdag gebroken. Ook dat draag je mee, stilletjes, naar, het is zo het is. Ik ben gelukkig moeder.

Weet je, het mag gezegd. Zonder oordeel. Het gaat zo vaak mis. Met vaders. Met moeders. En toch knokken we zo hard. Spreek goed over ze. En zwijg wat vaker. Tel zegeningen. Die zijn veel langer houdbaar. Wat heb ik er veel. Al dat gefluister, al dat geruis, mam, niet kijken als de post komt, mam, ik wil 15,- van mijn rekening, mam, aan de kant, ik moet iets boven zetten.

Want weet je. Moederdag blijft niet bij eens in een jaar. Moederdag telt veel vaker. Ik vier m woensdag voor de twintigste keer. En nog steeds overstemt dat al mijn snertgevoel.
Moeder for ever🥰
Vaders, een toffe dag morgen.

Woensdag is moes-ochtend. Dat staat gelijk aan onthaasten..oh oh, wat is ze oud en lief en langzaam. Ik keutel graag een ochtend mee, dat tempo past me. Liefje. Nog even bij zus langs en dan naar huis. Mantelzorgertje zonder mantel zeg maar. De telefoon..zoon. MAM, wat is dit?! Een pallet stroopwafels geleverd en ik heb een vrije dag. Wacht, ik ben er zo. Thuis zijn mijn boys aan t sjouwen met support van buurtjes. Oh, wat ben ik een trotse moeder met zulke krachtpatsers, die willen bewijzen dat je er ook 8 tegelijk kan dragen. Sfeer om te zoenen. Nu nog verkopen. 1000 pakjes stroopwafels, wie koopt, wie verkoopt, wie eet. Om een prachtige buurtkeuken te realiseren. We gaan ervoor! De boys zeggen, niet boys, schrijf de mannen

Vandaag koffiehuis met een interview voor de buurtkeuken. Wat een leuke vrouw. Volgende week schrijft ze vast een leuk stuk in de Bode. Soms tref je van die mensen, die net zo enthousiast zijn dan jij. Dan praat je als brugman tot ze weg zijn, ondertussen stroopwafels verkopende en koffie schenkend. Het zal je missie zijn. Er zijn nog dozen stroopwafels te koop. Iedereen kan mee doen. 3 voor 7,- Zoet is een keer goed. De Buurtkeuken komt er. Goed onderweg.

Wat een dag. Terwijl deze week de ‘shop’ van goede doelen al vijf jaar bestond en het koffiehuis aardig draait, komt er aan deze missie van omzien en ontmoeten een prachtig verlengstuk. Eenzaamheid, armoede, het is er en dichterbij dan je denkt. Het is zo gegroeid, dat ik mijn bestaan inzet om hier verandering in te kunnen brengen. Dat doe ik niet via instanties, al zijn er wel steeds meer vrijwilligers nodig. Ik geloof in de kracht van een open huis zijn, waar de buurt heen kan om een praatje te doen of zorgen te delen. Het is net werken. Medemens zijn.
Vandaag gaat de keukencampagne van start. Het is hard zwoegen, maar dan heb je ook wat. Zonder jullie zou ik het niet redden, allemaal betrokken, enthousiaste mee levers. Ik ben daar iedereen dankbaar voor, hoe klein of groot je bijdrage ook is in mijn leven en in het leven van vele anderen.

Samen voor de buurt…op nog vele jaren. Doe mee en lees. Of in mijn term, geef en leef . Omzien en ontmoeten, het verdient niet, maar loont wel.
www.samenvoordebuurt.nl/buurtkeuken