springdag

De nieuwe week is weer gestart. Op naar meer goeie berichten dat scholen misschien weer open gaan. Hoopvolle geluiden. Ik ben voorzichtig, maar juich graag wat vroeg. Tegenin alle geluiden zo een juichstemmetje dat denkt, het gaat op moed!

Moed moet. Dat dacht ik twee jaar terug ook. Ik weet nog het getwijfel en ge-heen-en-weer van zal ik springen, zal ik niet.
1 februari was een prachtige sprongdag. Leven voor de mensen in mijn wijk, in mijn omgeving, leven als open huis, zonder uitkering, dat was de wens. Springen in vertrouwen, dat dit geleid wordt en een kans van slagen kan hebben. Met een berg geloof, een bundel hoop en dikke liefde. Wat ben ik er elke dag nog blij mee. Wat heb ik een netwerk van goud. Wat heb ik een gave God, die alles mogelijk maakte. Nee, het gaat niet zonder Son-geworstel, ja, het is fantastisch. Een koffiehuis met een maatschappelijke functie, een stem voor hen, die weinig stem hebben, een lichtpuntje, voor wie in het donker scharrelen. En dan een gewoon mens onder de mensen.

Mag ik jullie hier bedanken voor jullie support? Jullie volgen en reageren? Ik word er blij van en het geeft me inspiratie om door te gaan en voluit te leven. Omzien en ontmoeten, doen wat je kan doen om een verschil te maken voor armoede en ellende. Maar ook iedereen, die je maar kent een hart onder de riem steken in deze tijd. We hebben elkaar nodig en daar valt niemand buiten.

Een nieuwe week, een nieuwe maand. Met een 2 jarige ‘springdag’ kan brownie in het deelkastje deze week niet ontbreken. Smullen maar. Op naar weer een jaar met veel mooie momenten.