Moeder-sores
Rustdag. Een gemoedelijke sfeer in huis met plannen om samen met de lego te gaan en heerlijk thuis. We kijken de livestream en ik kan niet heen om het enorme bijzondere dat God zoveel van ons mensen houdt. Niet te vatten, maar zo waar. Toch maal ik ondertussen ook enorm. In een hoekje op de bank probeer ik mijn hoofd te ordenen. Het is van tijd tot tijd dat dit terug komt, ik weet het, maar ik deel het maar gewoon. Weer een kind erbij dat thuis online moet volgen, een halve week hier, een halve week school, ik zorg altijd dat de zondag huiswerkvrij blijft, maar hoe moet dat nou weer. Laptop van school, oké, schakel de schakel, pfff.
Mam, gaan we eens naar Oranjezon? Ik denk neeeeee, maar ik zeg prima, wil jij dat? Ja, leuk, zegt dochterlief, met z’n allen. Ik wil best lopen, maar jij wil altijd hier. Tja, dat klopt. De makkelijke weg. Ik stem in. De boys verbazen zich over het voorstel en zijn verbaasd inschikkelijk. Sterretje dartelt mee. De auto in.
De frisse lucht in is goed voor een vol hoofd, een hoofd wat veel schakelt. De sfeer maak je niet soms, die is er. Vrolijk onderweg. Als we eenmaal lopen, zie daar.. hertjes. De pubers lachen om elkaar en hollen achter elkaar aan. Kleine zus wordt meegenomen in een geheimzinnig wilde-paarden-aanwezigheid. Ze verbergt stoer de spanning, maar als we die eenmaal ook nog zien is ze zo enthousiast, geweldig dit. De zon doet een dappere poging door te komen, maar ik zie haar schijnen. De natuur doet me goed. De kinderen doen me goed, zwierend om me heen.
Moeder zijn is de mooiste job schrijf ik. In deze tijd toch ook reuze druk. Ik begrijp goed dat moeders zuchten onder deze periode. Het is soms overleven. Ik zoek naar maniertjes, maar elke dag is anders en toch, we gaan door. Moed moet en als de ander niet moedig is, geef ze een portie. Bemoedig ze door herkenning in een goed gesprek, een lieve app of een goede spreuk op een kaartje.
Ik maak wat foto’s. Zomaar grond, aarde. Prachtig mos. En denk, soms zitten we met onze neus naar beneden. Het kan zo maar zo zijn. Maar naar boven kijken, moeten we zeker niet vergeten.
Terug in de auto. Dochterlief bedient de muziek en op de achterbank zingen er twee hartstochtelijk mee. Wat een mooi lied, zeg ik. Wat betekent het? Het gaat over feest in de hemel, zegt mijn dochter. En dat je welkom bent. Wow, het raakt me. Dit moment is het ook feest in de hemel denk ik, en dat wordt weerspiegelt in ons autootje. Het tilt je zomaar uit boven je moeder-sores.
Het zorgend hart is weer blij. En morgen? Dat is vandaag is niet.