De nieuwe week is weer gestart. Op naar meer goeie berichten dat scholen misschien weer open gaan. Hoopvolle geluiden. Ik ben voorzichtig, maar juich graag wat vroeg. Tegenin alle geluiden zo een juichstemmetje dat denkt, het gaat op moed!

Moed moet. Dat dacht ik twee jaar terug ook. Ik weet nog het getwijfel en ge-heen-en-weer van zal ik springen, zal ik niet.
1 februari was een prachtige sprongdag. Leven voor de mensen in mijn wijk, in mijn omgeving, leven als open huis, zonder uitkering, dat was de wens. Springen in vertrouwen, dat dit geleid wordt en een kans van slagen kan hebben. Met een berg geloof, een bundel hoop en dikke liefde. Wat ben ik er elke dag nog blij mee. Wat heb ik een netwerk van goud. Wat heb ik een gave God, die alles mogelijk maakte. Nee, het gaat niet zonder Son-geworstel, ja, het is fantastisch. Een koffiehuis met een maatschappelijke functie, een stem voor hen, die weinig stem hebben, een lichtpuntje, voor wie in het donker scharrelen. En dan een gewoon mens onder de mensen.

Mag ik jullie hier bedanken voor jullie support? Jullie volgen en reageren? Ik word er blij van en het geeft me inspiratie om door te gaan en voluit te leven. Omzien en ontmoeten, doen wat je kan doen om een verschil te maken voor armoede en ellende. Maar ook iedereen, die je maar kent een hart onder de riem steken in deze tijd. We hebben elkaar nodig en daar valt niemand buiten.

Een nieuwe week, een nieuwe maand. Met een 2 jarige ‘springdag’ kan brownie in het deelkastje deze week niet ontbreken. Smullen maar. Op naar weer een jaar met veel mooie momenten.

Ken je dat? Dat je ergens enthousiast over bent? Je vertelt er over en het bruist binnenin je. Je deelt het met anderen en die worden daar door aangestoken. Wat is dat toch heerlijk. Je leeft! Reageert iederéén enthousiast? Nee, dat niet. Er zijn ook lauwe reacties, zo van, dat is echt iets voor jou, mij niet gezien. Of boze reacties, zo werkt dat niet. Of helemaal geen reacties.

Ik dacht er over deze week met alle ontwikkelingen, die we verduren. Wat houdt het me soms toch bezig en wat is het een klus om goed met alle reacties om te gaan. En dan het meest met de reacties, die mij niet passen, lauwe reacties. Die van: tja, je zal moeten. Of..het is nu eenmaal zo, het went wel. Of..je niet druk maken hoor, het helpt je niks. Sjonge jonge, het lijkt wel januari, de eerste maand, de louwmaand. Zonder veel kennis weet ik dat het afgeleid is van looien, wat ze blijkbaar vroeger in het begin van het jaar deden. Leer looien, louwmaand, soms schreef men lauwmaand. Dat was ws voor degene, die niet zo taai als leer waren. Die namen het met een korreltje zout.

Lauwheid. Ik vind het een beroerde manier van leven. Het past me niet. Ik vecht liever om samen onrecht te lijf te gaan. Ik loop liever tegen de (niet onverantwoorde) stroom in. Die mensen mogen er ook zijn. De wat roekelozen. Ik hoorde een prachtige zin. God is als een moederbeer voor armen en verdrukten. Kom je aan hen, dan brult Hij. Wow! Bij die God hoor ik. Niks lauwheid. In deze tijd van regels moeten we zoeken waar we onze verbinding vandaan halen. Regels bindt, Liefde verbindt.

Ik begrijp goed, dat februari uitgeroepen is tot maand van de spiritualiteit. Dan kunnen we onze lauwheid achter ons laten en vurig aanpakken, waar we in het leven voor geroepen zijn. Leven met passie. Je missie uitbouwen. Verschil maken, waar het onmogelijk lijkt. Enthousiast leven. En waar dat niet kan, mogen we elkaar dragen in daad en evt een woord. Laat de vlam maar branden.

Ons hele leven is volgestopt met dingen die er uiteindelijk helemaal niet toe doen, zei ooit Martyn Lloyd-Jones. Oenk. Dat is een les. Wordt mijn Liefde groter als ik steeds in angst leef? Word ik daar leuker en gezonder van? En belangrijker nog, wordt onze Liefde in deze tijd van contactschaarste groter en steken we elkaar daar mee aan? Het is een vraag die ik als eerste aan mezelf stel.

Ik zal me in februari beraden op vuur-stukjes. Dan komen we niet lauw weg;-).

Rustdag. Een gemoedelijke sfeer in huis met plannen om samen met de lego te gaan en heerlijk thuis. We kijken de livestream en ik kan niet heen om het enorme bijzondere dat God zoveel van ons mensen houdt. Niet te vatten, maar zo waar. Toch maal ik ondertussen ook enorm. In een hoekje op de bank probeer ik mijn hoofd te ordenen. Het is van tijd tot tijd dat dit terug komt, ik weet het, maar ik deel het maar gewoon. Weer een kind erbij dat thuis online moet volgen, een halve week hier, een halve week school, ik zorg altijd dat de zondag huiswerkvrij blijft, maar hoe moet dat nou weer. Laptop van school, oké, schakel de schakel, pfff.

Mam, gaan we eens naar Oranjezon? Ik denk neeeeee, maar ik zeg prima, wil jij dat? Ja, leuk, zegt dochterlief, met z’n allen. Ik wil best lopen, maar jij wil altijd hier. Tja, dat klopt. De makkelijke weg. Ik stem in. De boys verbazen zich over het voorstel en zijn verbaasd inschikkelijk. Sterretje dartelt mee. De auto in.

De frisse lucht in is goed voor een vol hoofd, een hoofd wat veel schakelt. De sfeer maak je niet soms, die is er. Vrolijk onderweg. Als we eenmaal lopen, zie daar.. hertjes. De pubers lachen om elkaar en hollen achter elkaar aan. Kleine zus wordt meegenomen in een geheimzinnig wilde-paarden-aanwezigheid. Ze verbergt stoer de spanning, maar als we die eenmaal ook nog zien is ze zo enthousiast, geweldig dit. De zon doet een dappere poging door te komen, maar ik zie haar schijnen. De natuur doet me goed. De kinderen doen me goed, zwierend om me heen.

Moeder zijn is de mooiste job schrijf ik. In deze tijd toch ook reuze druk. Ik begrijp goed dat moeders zuchten onder deze periode. Het is soms overleven. Ik zoek naar maniertjes, maar elke dag is anders en toch, we gaan door. Moed moet en als de ander niet moedig is, geef ze een portie. Bemoedig ze door herkenning in een goed gesprek, een lieve app of een goede spreuk op een kaartje.

Ik maak wat foto’s. Zomaar grond, aarde. Prachtig mos. En denk, soms zitten we met onze neus naar beneden. Het kan zo maar zo zijn. Maar naar boven kijken, moeten we zeker niet vergeten.

Terug in de auto. Dochterlief bedient de muziek en op de achterbank zingen er twee hartstochtelijk mee. Wat een mooi lied, zeg ik. Wat betekent het? Het gaat over feest in de hemel, zegt mijn dochter. En dat je welkom bent. Wow, het raakt me. Dit moment is het ook feest in de hemel denk ik, en dat wordt weerspiegelt in ons autootje. Het tilt je zomaar uit boven je moeder-sores.

Het zorgend hart is weer blij. En morgen? Dat is vandaag is niet.