Ontregeld

Ontregeld..
Dat ben ik. Als ik veel nieuws hoor. Als ik weer opnieuw moet incasseren. Als ik…pfff… Ik wil dat niet, maar blijkbaar werkt dat bij mij zo. En hoe meer ik dat weet, hoe makkelijk dat is. Al zoekt mijn hoofd een dag naar structuur. En zeggen mijn kinderen, mam, jij maakt er zo een drama van. Nou, nee, ik zie gewoon dingen. Noem me eigenwijs, noem me tegendraads, het mag allemaal. Maar iets doen, wat niet werkt, kan mijn Maljaars-karakter gewoon niet aan.

Ken je dat? Dat iemand je tegen je zegt, laat toch gaan, dat lukt je nooit. En een powersnaar binnenin trilt, nooit lukken zei je, wacht maar. En inderdaad. Ik wacht. Want schrijven vanuit boosheid is mijn keus niet. Maar schrijven vanuit bewogenheid ‘beweegt’. Een goed doel bonkt in mijn hart, dat gaat zo. Kindjes, altijd weer kindjes. Verweg, maar ook dichtbij.

Ik ga voorlezen. Narnia bevindt zich even op een saai stukkie, we lezen ook als een trein en rijden ondertussen Archenland in, maar even hebben we pauze nodig. Dat komt goed uit. Ik varieer graag voor de kinderen en voor mezelf. We parkeren even ons Narnia en duiken om, naar een oud Zeeuws boek, In Zijn arm de lammeren.

De kinderen zijn snel geboeid en zeker het Zeeuwse vraagt oefening voor me, maar oh, wat een integere schrijfstijl. Zo een gesprekje tussen moeder en kleine zoon, waar ik niet met droge ogen voorbij kan lezen. Moe, as jie ni d’n emel haet, za ju mien dan ook stevig vastouwe, kan ik dan ok mee? Ik snif verder en de warme lijfjes plakken tegen me aan. Ze zijn overtuigd. Als mam naar de hemel wil, wil ze ons ook in de hemel. En die, en die, en die, en die. Het gesprek eindigt zonder woorden. Een vrede, die even de kamer vult. Zo mooi kan ik het niet maken, dit is de Liefde zelf.

Ontregeld. Het kan beroerd zijn. Zolang we hier zijn, ben ik blij, als de liefde boven de regels staat. Ik probeer het elke dag weer. Doe je mee? Mooi, geregeld.