Een luikje naar het licht

Een luikje naar het licht. Is dat er?
Wat snak ik naar een gewone wereld. En soms is dat even bijna zo. Daar zit ik dan, met mijn kleine kroost in de kerk. Wat ben ik blij dat ik nog ietsje kleinere kinderen heb, want het kind in mij is zo dol op kinderdiensten. En als dan Over Schapen Enzo komt, nou dan ben ik helemaal gelukkig. Wat een gave als je zo theater kan brengen, zo gaaf. Het verhaal is dan wel ‘verzonnen’, maar we voelen ons toch allemaal wel een beetje Fars zo hier en daar in deze moeilijke wereld. En maar graven. Maar ja, het is ook niet voor niks, want we zijn toch allemaal op zoek. Nou ja, ik praat voor mezelf, ik wel. Op zoek naar verlossing, naar hoe verder, naar wat nou #erisgenoeg. Soms gaat dat niet vanzelf. Dan blijft je hoofd vol met allerlei moeilijke gedachten en lijkt er geen luikje open te gaan, wat lucht geeft. Tot je weer de juiste mensen tegenkomt en je je hart lucht. Even een gesprek van luik tot luik zeg maar.
Ik ga maar eens mezelf uitlaten. Even een flinke stap, even alleen, zingen, denken, bidden. Ik geef mezelf de opdracht om iets onderweg te zoeken wat linkt met een luikje naar het licht. Even een breinduwtje. Eigenlijk ontdek ik niet echt wat. Ik geniet wel. Tot ik bijna thuis ben. Ik zie de zon, zo even doorbrekend op deze dag. En juist dan kom ik een bekende tegen. Hoe is het, vraag ik. Niet goed. Tja, als je vraagt, kan je alle antwoorden krijgen. We praten een tijd en komen tot de ontdekking dat we soms de antwoorden niet weten, maar dat het even tegenkomen van ‘oren’ wel de knipoog is, die we die dag nodig hebben. Heerlijke ontmoeting.
De genoegweek is klaar. Soms hebben we er ook schoon genoeg van, maar dan bikkelen we toch door. En zoeken we samen verder. De week heeft me weer laten zien, hoe goed het is om in te leven in mijn medemens, mijn volkje noem ik ze vaak.
Laat mijn huis maar een luikje zijn, waar je Licht doorheen ziet. Zetten jullie ook wat luikjes open? Krijg je prachtige van-luik-tot-luik-gesprekken van.