Dankdag 2020. Lieve mensen, valt er wat te danken dan?
De wereld wordt geteisterd door een akelig klein virusje. Al naar gelang karakter heb je daar last van of veel last. Als gezin terug in een bubbel voor een tijd is niet erg. De agenda’s leeg, daar kan je aan wennen. Tot het duurt en duurt en duurt.

Ik kom uit een nest, waar het volgzame ons niet per definitie is mee gegeven. Warmte was een hoofdbestanddeel, absoluut. Maar we hadden ook wat recalcitrante kantjes. Onze vader gaf ons dat mee. Reuze handig vind ik. Leer je nadenken, leer je een mening vormen. Jij wil zwart? Nee hoor, blauw kan ook. Soms was dat ook reuze vervelend hoor, maar zo ging dat. En na de felheid van elkaar, gingen we weer vredig aan de koffie. Als er liefde is, kan je veel hebben. Kan je veel leren. Kan je tegen een stootje. Zeg je dan je mening, dan ben je niet gelijk een complotdenker, maar dan denk je gewoon na. Je weegt af, je leest, je praat en je luistert. Vooral dat. Tegenwoordig een dingetje.

Weet je wat er tegenover liefde staat? Haat, hoor ik je zeggen. Nou, dat kan, maar er staat een andere lelijkerd tegenover liefde. Onverschilligheid. De houding van…wat boeit dat..,kan ik eraan doen…niet mijn probleem. Nou, die houding is me vreemd. En ik wil ‘m ook echt nooit aannemen. Aaah, dankpunt nummer 1, ik kan verschil maken.

Of je het erover wil hebben of niet, deze tijd heeft veel slachtoffers. Niet alleen alle mensen, die getroffen zijn door de ziekte, maar ook alle mensen die getroffen worden door eenzaamheid, door angst, door armoede, door liefdeloosheid. En hoe lastig ook, daar kunnen we wat aan doen. Achter veel deurtjes gaat leed woekerend voort. Heb je er eenmaal oog voor, dan ga je het meer en meer zien. En oh, dankpunt nummer 2, mensen als jullie willen graag helpen daar verandering in aan te brengen door mee te leven en mee te delen. Daar ben ik zo dankbaar voor. De bubbelaars laten we bubbelen. Maar de rest proberen we mee te laten gaan in het proces van omzien en ontmoeten.

We naderen december, allemaal gezond. Dankpunt nummer 3. We zoeken en praten en luisteren naar de weg om mensen te bereiken, die ons zo hard nodig hebben. Dit jaar 20 pakketten voor mensen, die het zo nodig hebben. Enerzijds van armoede, anderzijds dat mensen ook gezien worden, mee tellen. Niet alleen in december, maar in december geven we er even een extra gebaar aan. Actie GUL loopt, gulgevend uit liefde. Doe je nog niet mee, grijp je kans. Geven is zo enorm verrijkend.

Lieve mensen, valt er nog nog wat te danken dan?
Ja, er valt veel te danken. Als je het maar ziet, als je maar luistert. Weiger je onverschilligheid en leef je liefde. Geef reden tot dankbaarheid aan mensen die geen reden tot danken hebben. Dan maak je al zoveel verschil. En ja, mijn moederhart is ook vervuld van grote dank. Mijn ontiegelijke lieve dochter is vast besloten haar weg te gaan met de Liefde en laat zich dopen. In de zee, kouder kan niet. Maar oh, wat ben ik blij en dankbaar dat ze deze keuze maakt.

En Hij, die het al in handen houdt, weet van ons af. Je zou blijven danken.

Een luikje naar het licht. Is dat er?
Wat snak ik naar een gewone wereld. En soms is dat even bijna zo. Daar zit ik dan, met mijn kleine kroost in de kerk. Wat ben ik blij dat ik nog ietsje kleinere kinderen heb, want het kind in mij is zo dol op kinderdiensten. En als dan Over Schapen Enzo komt, nou dan ben ik helemaal gelukkig. Wat een gave als je zo theater kan brengen, zo gaaf. Het verhaal is dan wel ‘verzonnen’, maar we voelen ons toch allemaal wel een beetje Fars zo hier en daar in deze moeilijke wereld. En maar graven. Maar ja, het is ook niet voor niks, want we zijn toch allemaal op zoek. Nou ja, ik praat voor mezelf, ik wel. Op zoek naar verlossing, naar hoe verder, naar wat nou #erisgenoeg. Soms gaat dat niet vanzelf. Dan blijft je hoofd vol met allerlei moeilijke gedachten en lijkt er geen luikje open te gaan, wat lucht geeft. Tot je weer de juiste mensen tegenkomt en je je hart lucht. Even een gesprek van luik tot luik zeg maar.
Ik ga maar eens mezelf uitlaten. Even een flinke stap, even alleen, zingen, denken, bidden. Ik geef mezelf de opdracht om iets onderweg te zoeken wat linkt met een luikje naar het licht. Even een breinduwtje. Eigenlijk ontdek ik niet echt wat. Ik geniet wel. Tot ik bijna thuis ben. Ik zie de zon, zo even doorbrekend op deze dag. En juist dan kom ik een bekende tegen. Hoe is het, vraag ik. Niet goed. Tja, als je vraagt, kan je alle antwoorden krijgen. We praten een tijd en komen tot de ontdekking dat we soms de antwoorden niet weten, maar dat het even tegenkomen van ‘oren’ wel de knipoog is, die we die dag nodig hebben. Heerlijke ontmoeting.
De genoegweek is klaar. Soms hebben we er ook schoon genoeg van, maar dan bikkelen we toch door. En zoeken we samen verder. De week heeft me weer laten zien, hoe goed het is om in te leven in mijn medemens, mijn volkje noem ik ze vaak.
Laat mijn huis maar een luikje zijn, waar je Licht doorheen ziet. Zetten jullie ook wat luikjes open? Krijg je prachtige van-luik-tot-luik-gesprekken van.