Schuttingtaal Koffie-tuin-huis
Het is vrijdagavond. Ik ben op weg naar Sonja. Achter de schuur kom ik
een achterbuurman tegen. Hij is druk met het uitladen van 60*40 tegels.
Fijn dat hij bereid is te helpen en de tegels op zijn voorterrein stalt.
Praatje met deze buurman en ik loop naar de zitkuil. Er komt nog een
wijkbewoner kijken. Hij zegt dat hij vast en zeker komt helpen als hij geen migraine heeft. De buurman en zijn vrouw komen ook. Goed gesprek. We gaan aan de tafel zitten, maar nog voordat we afstemmen over het koffietuinhuis, hebben ze een vraag. .. of ik mee wil kijken naar een brief … ja zegt de buurvrouw.. Son zei al.. vraag maar effe aan Johan. Wijk en gemeente komen hier samen. Dus drinken we koffie en hebben we aandacht voor elkaar. Ze zijn de smeermiddelen van het missionaire werk hier in de wijk. We vergaderen op vrijdagavond. Het geeft iets aan van onze betrokkenheid. We praten over schuttingdelen, dicht of open en waar dan in de schutting. Wanneer wordt hij gezet en door wie. Het is een schuttingtaal die ik niet begrijp, maar ik knik, de afstemming gaat goed. We praten over poeren, rabbat of rabbit, ik zou het niet weten, het klinkt mij allemaal goed, als Henk en de buurman maar weten wie wat van de bouwmaterialen bestelt.

De tuin moet leeg voordat we kunnen beginnen. Dus vrij van “inventaris”. Komt goed volgens Sonja. Morgen is het “rommelroute” in Oost-Souburg. Kan ik mooi van wat spullen af en ja hoor als ik zaterdag door de buurt fiets, zie ik op de tafel stoeltjes staan en een boel spullen. Oh ja.. en volgende week is het burendag, dan kan ik best met wat wijkbewoners alvast wat afvoeren naar de stort.. Dan krijgen ze daarna koffie. En waar moeten alle materialen liggen? Rondom het huis is geen plaats. Nou, zegt Sonja ik zal eens in de buurt vragen of we daar bouwmaterialen
mogen stallen. En zo worden de komende weken voortuinen tijdelijke opslagplaatsjes.

We hebben een berg nodig: Deuren, schuttingdelen & houten balken van 6 meter lengte, meer dan tien zakken beton, tientallen betonbandjes en palen, meer dan honderd planken in verschillende maten, honderden
schroeven & tegels en nog veel meer.

De missie van Sonja voor haar koffiehuis startte met de zin “Zet de deur van je huis maar open”. Zo begon ze met een koffieochtend in de wijk. Dit is nu ruim 5 jaar geleden. Ondertussen is ‘het koffiehuis’ zodanig bekend, dat veel
mensen de weg weten te vinden voor een praatje, een kop koffie of eten. Het koffiehuis is een leefstijl geworden, waar niet alleen op de donderdag, maar ook op andere dagen komen mensen even langs voor een babbel. Een
prachtige missie.

Om het missionaire werk meer ruimte te kunnen geven, willen we een koffietuinhuis realiseren. Sonja merkt dat het
missionaire leven steeds meer tijd vraagt. In het tuinhuis is er dan ook ruimte om te delen en het zou voor haarzelf een plek kunnen zijn, waar ze toch even tot rust komt.

Wat hebben we nodig: Handen en sponsors
• Handen; Vele handen maken licht werk
Samenwerken doen we met mensen uit de gemeente en uit de wijk. Klusdagen : 10, 16, 17 en 24 oktober 2020.
De bouwploeg wordt aangestuurd door Henk
• Sponsors; Elk bedrag is welkom. Ook jij kunt je steen en/of steun bijdragen!
Sonja leeft als missionair werker van giften. We zoeken sponsors die bereid zijn, mee te betalen aan Son’s koffietuinhuis. Sponsors die Sonja willen helpen door een plank, een paal, een schuttingdeel te betalen.
De sponsorbijdrage mag je aan Sonja geven of overmaken op bankrekeningnummer NL52 RABO 0347 3943 37
van EG De Wijngaard onder vermelding van project koffietuinhuis [niet de naam van Sonja vermelden s.v.p.].
zomaar een paar bedragen ..
€ 60 voor een schuttingdeel / € 80 voor een deur / € 30 voor een schuttingpaal / € 7,50 voor een plank.
Informatie over sponsoring: Johan Klok penningmeester@de-wijngaard.nl

Je kunt het plan en de uitvoer volgen op Facebook of de website www.sonskoffiehuis.nl

Eindelijk thuis. Zo klinkt het in de kerk als vandaag verteld wordt dat één van ons is heen gegaan. En ze was één van ons. Een enorme persoonlijkheid, een bijzonder mens. Deze week hoor ik het bericht, het was al tobben, het was al niet eenvoudig, maar ineens toch was daar het moment, ze is niet meer. Ik schrik, maar besef het niet zo goed. Ik was er een tijdje niet geweest, allerlei gedachten draaien door mijn hoofd, maar ook de boel thuis draait verder. De kinderen zeggen, ach, nu al? Tja, onze lieve kei. Want zo noemden we elkaar. Ze belde niet, ze mailde. Ha lieve kei, wil je nog eens brood halen en als je dan toch gaat… en ja, dan zat ik er even. Ik vertelde hoe het ging, ze vroeg naar de kinderen en droeg ons allemaal in haar hart. En daar zaten er velen. Ze bad als geen ander, oh, wat kon je met haar eenvoudig kort rake dingen bespreken en kon ik dansend over de galerij gaan en weer naar huis fietsen. Met haar lach vanuit haar tenen in mijn oren. Dan was ik zo blij. Een gezegende tijd voor je open huis, kei. En bestel nog eens een brownie, ik betaal. Zeg en als je nou voor mij lekkers haalt, doe dat dan ook eens voor die lieve kinderen van je. Zo sierde haar leven, een leven van geven.

Ik krijg een appje. Haar wens was dat mijn Sterretje de kaars aan stak tijdens de rouwdienst. Ineens komt het binnen. Ik en mijn huis, we houden van mensen, we en we leven keihard mee, en dan heb je ook dit. Houden van en afscheid nemen doen soms allebei een beetje erg zeer en het geeft je ook dikke blijdschap, hoe raar werkt een hart. Sterretje zet grote ogen op. Ik??! Dat wil ik graag voor Ineke doen. Wat zal ze het spannend vinden. Liefje, toen je geboren bent kwam je al als een lichtbrengertje, we hadden toen net onze lieve opa verloren. En nu mag je weer een kaars aansteken, een vlam van hoop, mijn lieve lichtje. Dat kan jij.

Ik luister geboeid vanmorgen. Geloven is niet hetzelfde als begrijpen. Je hoeft dingen niet te begrijpen, om toch te geloven in de grote Ander. Jij mag doen wat je kan, Hij doet het binnenwerk. Ik denk vol, amen. Zo is het en zo zal het zijn.

Zo lang ik kan en moed heb, geef ik mijn leven voor anderen. Niet als held, ik heb een Held die dat bewerkt. En lieve kei, wat zal ik je in ere herdenken en met grote liefde jouw naam noemen. Bedankt voor wie je was voor ons. Eindelijk thuis, dat gun ik je dan wel, van harte!