Vakantie…dat is de tijd dat je eerst een paar dagen flink werk hebt aan omschakelen. Moe van alles wat nog afgerond moest worden althans, wat ook van jezelf moest vaak. Om dan in een tijd te belanden, waar je moet genieten, want ja, genieten moet. Ik ken het al van mezelf, de eerst dagen denk ik me drie keer in de rondte en kijk ik met tegenzin naar de rommel die overal slingert. Schoolspullen van een jaar thuisgekomen, rapporten, gewoon prachtig, maar wel slingerend op tafel. Schoenen én slippers, omdat die nu ineens ook continue gedragen worden, zwemspullen op een hoopje op de waslijn, omdat kinderen denken dat het dan ook gewoon schoon wordt en droogt, zoiets. Allemaal normaal gezinsachtig als iedereen aan die heerlijke grote vakantie toe is. Maar moeder denkt, waar vind ik rust?

Het was gisteren. Zoonlief moest naar de ortho, voor het eerst. Alle kinderen hier in huis willen op tijd zijn, terecht. Ik vind het een goede gewoonte, maar als ik de deur uit loop staat er een vrouw bij het kastje. Tegelijk zie ik iemand op de fiets aankomen, die ook niet van het korte praten is. Toch, we praten kort, terwijl de vrouw zegt, jammer ik heb geen brood. Nou, fluistert de andere mevrouw en frutselt stiekem geld in m’n hand, koop jij dat dan voor haar. Yes, mijn deelhart springt op, zo werkt het. Samen. Ik zeg, ik breng je brood en cross weg. Nog ruim op tijd ook.

In de middag zie ik weer een vrouw, die ik nodig moet spreken, Even een hart onder de riem. Ik ben net terug van een ernstig zieke vrouw, even kort een blik binnen geworpen. Ik denk, wat doe je Son, laat je ze of ga je. Ik ga. Hoe is het? De blik die ik krijg is vermengd met zorg. Vraag je dat aan mij? Na een paar hapertjes babbelen we van hart tot hart en ik geef nog extra, extra, extra mee voor de vakantie. Wat is ze weer gelukkig als ze weg fietst. Ik denk het meest om het even samen delen. Ik duik weer terug achter m’n voordeur. Klaar voor vandaag. nou ja, klaar..

De vakantie start met friet, met een vriendin erbij en lekker buiten. Hoe heerlijk is dat. Het voorlezen kan ook weer langer, oh, wat voelt dat goed. En ondertussen draaien de gedachten door, werken, verwerken, wat een leven hebben we soms. En oh ja, ik zou nog brood brengen. Oeps, morgen. Ik moet een goed boek zien in te duiken.

Zaterdag..de pianoles is het enige wat nog moet. En de boodschappen, dat verdringen we even. Maar nee, in de middag ga ik, op de fiets weer maar. Ik voel me maar een beetje zo zo. Ik denk weer even voor twee. Wat eten we, wat willen we, wat moet er nog voor het deelkastje meenemen. Een meelevende vrouw zegt, ben je op de fiets? Ha ha, ja, dat verschijnsel ken ik. Teveel mee nemen. Ik laad mijn fiets vol en luister ondertussen naar een meneer, die zijn agressie zeer slecht de baas kan, oftewel niet en dat uit tegen zijn dochter, zo lijkt. Ik sta gereed om in te springen, maar ze belt naar iemand als de man even weg loopt en ze huilt haar tranen in een gesprekje. Bah, ik vind het gewoon reuze triest. Het past precies bij mijn bui van zo zo. Bij de gedachten, hoe vieren we vakantie en hoe overleven sommige mensen de vakantie. Ondertussen komt mijn hulpvrouw eraan. Het lukt hoor, zeg ik, maar nee, ze vult haar fietstas ook en babbelt me naar huis. Ze laadt nog even mee uit en we wensen elkaar weer een goed weekend. Ik fiets nog even naar de broodvrouw, ook daar hartelijk welkom natuurlijk, maar nee, Son fietst naar huis. Son heeft vakantie.

Ik rij terug en bedenk, heb ik dit niet gewoon elk jaar. Het is gewoon ff actief tot rust komen. Ga ik van de vakantie genieten en hoe moet dat dan met alle mensen om me heen. Ik zet muziek op en zing hard mee voor het meisje bij de Aldi. Heer, geef mensen om haar heen. Geef ondanks de vakantie overal mensen, die toch nog willen luisteren en hun ogen open houden voor hun naaste. Overal Heer!! Overdreven? Welnee, mensen zitten gewoon in mijn hart. Ik hou van ze. Ook in de vakantie is armoede een ellendig ding en ziekte schijnt ook niet veel van de vakantie aan te trekken. En ineens denk ik, schrijven maar. Mooi schriftje opzoeken en een paar uitnodigende tijdschriften op tafel. Dat er nog geen orde is wil niet zeggen dat dit al puur genieten is.

Poffertjes op het menu. De bel. Is er geen brood? Nee, maar wacht ff. Ik heb nog wel wat. Daar gaat m’n brood. Ijsjes voor de kinderen erbij. Ook jullie vakantie vieren. Ga je nog weg, zegt de man? Ik niet, nou ja, vast nog wel even. Maar nog niet. Eerst thuis tot rust komen. En is op een dag het kastje even leeg geroofd, ja, dan ben ook ik even weg:-). Dan fantaseer ik over #onskoffietuinhuis.