En zo ben je dan ineens aan het oriënteren voor het project ‘het koffietuinhuis’. De naam, onbewust gelanceerd door Diane Jacobse, ik las de kaart voor en vier dames zeiden, yes, dat wordt ‘m. En aangezien er een enorme fanclub denkt, laat ik daar nou eens aan doneren, voel ik me zo een gezegend mens en helpen de kaartjes jij, inspirerend mens mij heel goed om te gaan bedenken, wat kan er.

Als het om verjaardag gaat, blijf ik gewoon op het cadeautjes-niveau zitten van een meisje. Dat is dan ook te merken. Het dressoir staat vol leuks, lekkers, waar ik vervolgens dan wel van denk, ai, hoe hou ik me in. Gelukkig kan ik zo hier en daar de goedhartige moeder uithangen, die dan zegt, voorlezen! En vandaag doen we met pauze en fudge. Iedereen blij. Want ja, er is een heel goed ding uit deze crisis hervat. Voorlezen. Mens, ik raad het iedereen aan. Je stelt per dag een half uur vast, korter kan gewoon niet, langer mag altijd. het excuus geen tijd is geschrapt, anders is er altijd een reden, dat we overslaan. En dan plakken we op de bank, gestut door koters en lezend over ’s levens lessen. Soms heel serieus, thema vervolging, soms heel diep, hoe leer ik mezelf zijn en hoe heb ik lief. Vandaag begonnen met…hoe overleef ik de jungle. De temperatuur onderstreepte het Braziliaanse oerwoud wel. Ik hou hier zo van!

En zeg nou zelf, met al ons moeten en al ons vinden hebben we het toch bere druk. Dan heb je toch gewoon ook af en toe echte rust nodig? Nou, dat kan dan in een koffiehuis zomaar even je deel zijn. En om te blijven bouwen aan de toekomst, komt er een koffietuinhuis bij. Met een luikje naar de straat voor bitterballenverkoop😜 . Misschien kan ik daar dan eens mijn schrijven verder ontwikkelen, hoe vaak ben ik dat al niet van plan. En heb ook ik even rust nodig? Dan draaien we het bordje om naar het koffierusthuis😀, geweldig moet dat zijn.

Ik fantaseer nog even verder. Maar iedereen bedankt voor de spontane, liefdevolle reacties! Ik hou jullie natuurlijk op de hoogte. Best een leuk thema, heb lef. Het motiveert me enorm. En wat bleef hangen van de zondag hou ik er voorlopig in.
#Zullenweeensietsmindervindenenietsmeerliefhebben?
Fijne avond nog, en wie weet, morgen hier aan de koffie.

Een schrijfseltje. Omdat ik nou eenmaal van schrijven hou en omdat ik in juni de koers had gezet om te leven met lef. En wat is nou lef. Tja, verzin het eens.

Ruim een jaar terug heb ik de sprong gewaagd om zelfstandig te worden. Soms wil je dat, soms dwingt het leven je daartoe. Als moeder van 5 kinderen wil ik zorg dragen voor hun geluk en welzijn. Ik hoop ze een basis mee te geven door hun onvoorwaardelijk lief te hebben, met alle dingen, die ieder ouder wel kent. Ik ben namelijk overtuigd, dat liefde zo enorm vaak wint, dat ik me er vol voor inzet.

Doordat er een omstandig heden was, viel het niet mee om te komen vanuit uitkering naar vrij mens. Met mega goede hulp en een enorme fanclub is het gelukt om vrij te gaan en van giften te gaan leven. De gedachte kan opkomen, jij doet dat gewoon. Enthousiaste en positief, aan jou wel besteed. Nou, dat is wel een beetje waar. Deze manier van leven past me, maar de intensiteit van zo leven zal menig mens ontgaan. Geloof me, het is wel enorm pionieren. Maar als je weet waar je het voor doet, ga je.

Zo zet je dus je koers in en in de loop van de tijd vormt er zich een actie-leven, waar menig mens bij aanhaakt. Dat vind ik zo geweldig om te zien. Leef dichtbij jezelf, juist dat is zo lastig, en verspreid dichtbij je licht. Zie om en ontmoet, gewoon zo je bent.

Doordat ik zelf in een situatie van uitkering heb gezeten, ken ik het gevoel. Maar zie ik ook de nood om ons heen. De nood klagen op social media is nog redelijk eenvoudig, maar nood klagen en er wat aan doen, gaat verder. Daar heb ik dan een koffiehuis voor, zo een heerlijk open huis, waar mensen hun verhaal kunnen doen, vrienden hun verhaal kunnen doen en ik, ellendigen hun hart op kunnen halen. Ik ben geen dag zonder aandacht, geen dag. 5 kinderen is een job, medemensen liefhebben is een job. Ik hou er zo van.

Nu ben ik bijna jarig. En ik kan ontvangen, geloof me. Wie me kent, weet hoeveel prulletjes ik heb, maar ik zou gerust prulletjes op mijn verlanglijstje kunnen zetten. Ik ben er dol op. Toch…dit jaar een beetje anders. Ik kan het niet laten. En aan jullie of dit een succes wordt.

De vakantie nadert met rasse schreden. Met onze crisis nog erg vers in het geheugen kunnen we daar wat vertwijfeld naar uitzien. Weer alles thuis🙃. Gek genoeg zie ik er wel naar uit. Al ga ik een isolementje voor mezelf aanvragen denk ik. In de tijd die achter ons ligt heb ik onrecht vaak op de kaart gezet. Als ik lees hoeveel meer problemen er zijn geweest voor kindjes in barre omstandigheden, dan draait mijn hart om. Mensen kunnen zeggen, denk je ook aan jezelf? Ja, dat probeer ik, en ja, ik leer het. Maar weg kijken, nee, dat niet meer. Wat dan voor juni?

Mijn verjaardag is kleinschalig, voor moes en familie. Wie langs wil lopen, hij lope langs. Cadeautjes, het is echt niet nodig om toch taart te krijgen. Wil je meewerken aan een koffiehuis, dat groeit en bloeit? Dan kan je doneren om bij dat koffiehuis ook een nieuwe schuur te creëren. de droom is met een plekkie om te zitten. Maar je kan ook doneren voor gezinnen, die niet op vakantie kunnen een mooi pakket aan te bieden. Zie het eenvoudig. Middelen om eens naar het strand, om eens om ijs, een barbeque, eens even uit de sleur. Mijn streven is tien gezinnen voorzien van een pakket. Zien jullie al mogelijkheden? Ikke wel hoor. Met een lef houding van durf te vragen, kom je best ver. Elke actie reageren weer andere mensen, maar ook dezelfde mensen blijven enthousiast. Ik word er blij van.

Heb lef en doe mee. Mijn cadeau is jouw betrokkenheid. En samen maken we het verschil. Ik zie uit naar blije gezichten. Want ik geliefd, hun geliefd. Ik gun het iedereen!

En echt, lieve lezer, ik waardeer jullie om wie jullie zijn voor mij. Een goed weekend.

#schuurtjebijeenkoffiehuis #vakantiegevoelvooriedereen
geef op NL73RABO0348074220 o.v.v. schuur of vakantie