bijna 5 jaar koffiehuis

Zondag. Een dag als andere dagen, zo lijkt nu soms, maar ook weer niet. We starten rustig op en ieder heeft zijn mening over live kerkdienst kijken. Dat mag en gaat in goeie harmonie. Ben nogal honkvast, dus kijk ik m’n eigen club. De meiden kijken Beam en zingen mee, kleine zus aan de nek van grote zus, lief tafereeltje. Met z’n allen koffie doen is een gezellig ritueel, wat de laatste tijd op zondag weer ontstaan is. En overal gaat het over Corona. Werkelijk, ik zoek naar ontkoming, ik zoek naar balans. Vatbaar voor angst als mens, maar ook een zeer grote drang om te leven. Ik tob er maar eens een tijd over in de zon. Tot ik de piano bedenk en van zacht tot heel hard speel en jubel over de Kroon, goud! Want het mag dan allemaal corona zijn wat de klok slaat, ik bejubel liever degene, die onze Kroon heeft gereserveerd in de hemel. Soms helemaal teneergedrukt door omstandigheden, soms zingend en gelovend dat Hij het laatste woord heeft. En zolang ik dat dan hier nog niet zie, schrijf ik, deel ik en zwoeg ik. Om het goede te doen en zo het kwade niet te laten overwinnen. In eigen kracht, sorry, dat lukt Son niet. In Zijn kracht. Omdat Hij leeft.
Nog een jubelmoment komt eraan. Donderdag bestaat het koffiehuis al 5 jaar!! Wat een feest. Ik denk dat ik afstand-koffie-momentjes ga creeren, maar daarover morgen meer. En om het omzien en ontmoeten een boost te geven voor onze gezinnen, zoek ik pannenkoekenbakkers! Een heleboel. Wie doet mee.
Bijna 5 jaar. Wat word ik er blij van. Maar daarover later meer!