toeleven naar Pasen dag 37

Ken je dat gevoel. Ik kijk naar the passion. Een volle bank kinderen. Ik was vroeger niet voor. Dacht nogal in kaders, dit niet, dat niet. Maar het leven is een goeie leermeester als je leren wil. Als je Leven wil. En nu zit ik. Met mijn dierbaren. Een intens gevoel bruist binnenin me, dringt door in al mn vezels..wat is dit toch bijzonder. In een tijd van veel doen op een klein plekje, afstand van zo velen die je lief zijn, niet kunnen bewegen waar je maar wil, zo beperkt en toch zo rijk. Want we zien nu echt, we ontmoeten nu echt (met afstand), we denken nu echt, wat is nu wat telt!
Mijn gezin is wat telt. Intensief, maar me zoveel waard. Mijn mensen is wat telt. Intensief, maar me zoveel waard. Mijn wijk is wat telt. Intensief, maar me zoveel waard.
Soms ben ik een emotionele. Dan brand m’n hart voor de ander. En ik geef met alles wat in me is. Om te laten zien, er is een ander. Een Ander. Hij geeft om je. Ik ben maar een klein radertje. Echt. Maar al zo gelukkig met een stukje verschil maken in onze bange, moeilijke wereld. En dan is houden van ineens zo machtig diep, voor mensen, echt, er is Hoop!
Gauw terug naar m’n jonge volkje.
Ik kloek. En voel me gezegend tot in mijn tenen. Geven, delen, ontvangen. Waar we maar kunnen. Samen. En ook ik.
Morgen weer een deel-dag. Maar nu hier, zijn.
Zo echt dan de Liefde zijn.
#Sonschrijft40dagen #omzienenontmoeten #dag37