Zondag. Een dag als andere dagen, zo lijkt nu soms, maar ook weer niet. We starten rustig op en ieder heeft zijn mening over live kerkdienst kijken. Dat mag en gaat in goeie harmonie. Ben nogal honkvast, dus kijk ik m’n eigen club. De meiden kijken Beam en zingen mee, kleine zus aan de nek van grote zus, lief tafereeltje. Met z’n allen koffie doen is een gezellig ritueel, wat de laatste tijd op zondag weer ontstaan is. En overal gaat het over Corona. Werkelijk, ik zoek naar ontkoming, ik zoek naar balans. Vatbaar voor angst als mens, maar ook een zeer grote drang om te leven. Ik tob er maar eens een tijd over in de zon. Tot ik de piano bedenk en van zacht tot heel hard speel en jubel over de Kroon, goud! Want het mag dan allemaal corona zijn wat de klok slaat, ik bejubel liever degene, die onze Kroon heeft gereserveerd in de hemel. Soms helemaal teneergedrukt door omstandigheden, soms zingend en gelovend dat Hij het laatste woord heeft. En zolang ik dat dan hier nog niet zie, schrijf ik, deel ik en zwoeg ik. Om het goede te doen en zo het kwade niet te laten overwinnen. In eigen kracht, sorry, dat lukt Son niet. In Zijn kracht. Omdat Hij leeft.
Nog een jubelmoment komt eraan. Donderdag bestaat het koffiehuis al 5 jaar!! Wat een feest. Ik denk dat ik afstand-koffie-momentjes ga creeren, maar daarover morgen meer. En om het omzien en ontmoeten een boost te geven voor onze gezinnen, zoek ik pannenkoekenbakkers! Een heleboel. Wie doet mee.
Bijna 5 jaar. Wat word ik er blij van. Maar daarover later meer!

Thuis. Alles draait om thuis. Ik zit om 9u al buiten met de kinderen te ontbijten, de zon is onze vriend, vriendin, wat je wil. De school begint hier niet om half 9, dan is ‘juf’ nog niet wakker. Toch start alles netjes op en doen we in boeken of online ons werk. We zijn aan vakantie toe, morgen nog even een dagje scoren en onze taken doen, die net niet af waren. En ik heb bezoek, twee musjes, zo lieflijk.
Met de anderhalve meter in acht genomen, komen hier wel mensen koffie doen die alleen zijn of praatbehoefte hebben. Het is allemaal anders, maar dat heet koffiehuis allround.
In de middag doe ik wat boodschappen en steek ik nog even kort een hart onder de riem bij een tobberd. Weer thuis strijk ik neer in de zitkuil en overdenk het thuis, thuis, thuisconcept. Ik moet er toch niet aan denken soms, dat het nog lang duurt. En weer heb ik bezoek. De musjes. Ik ben dol op musjes, maar voel me nu meer met hun verwant, de huismus. Leef bij de dag Son, leef bij de dag.
Ik volg weinig nieuws. Ik word er niet vrolijk van en wil ondanks alle wereldproblemen blijven leven en omzien naar anderen. Over alles heb ik een mening en ik wil soms helemaal geen mening. Ik wil het leven nemen zo het nu is en er wat van maken. En vooral zoeken om niet in structuurloosheid te belanden. Brengt deze periode me nou dichter naar de Bron? Neem ik een voorbeeld aan de musjes, ze scharrelen wat in mijn tuin en genieten. En ik geniet enorm van die lieve beestjes.
Het rumoer aan tafel past bij het thuisconcept. Bemoeizucht en herrie. Ach ja, het gebeurt ook allemaal maar op een klein plekje. Geduld extra en hup, na het eten een rondje. Ik wil niet eens echt, maar ik moet van mezelf. Ik heb een boel troep in de bermen zien liggen, dus dan maar even het nuttige met het aangename verenigen en achteraan mijn zwierende skeelermeisje. Zakje mee en lopen. Als de Schepper zo goed voor de musjes zorgt, kan ik wel even goed voor een stukje natuur zorgen. Met in mijn hoofd een schoon straatje lees ik de jeugd voor en genieten we. Ingewikkelde tijden, alles thuis. Maar ik zal proberen een vrolijke huismus te zijn.

Vandaag was een top-dag. Zo stralend hij was, zo voorspoedig ging het. De tweede keer om een kar vol boodschappen, uitladen met het jonge volk thuis en alles op tafel en ordenen maar. Als leuke pauze hadden we koffie met onze fan Adrie in de tuin. Dat was dan weer heel gezellig. Praten aan de deur was volle por en dochterlief hielp me mooi op gang om de pakketten te maken. Je denkt, je verzint, je ordent en ondertussen zie je in de tuin die schuchtere kindjes weer, die bij het kastje kijken of er nog brood is. Ik heb ze al vaker gezien, maar durf niet altijd goed te vragen hoe het gaat. Meestal klets ik even en schuif ik weer snel naar binnen, maar vandaag denk ik, dit is mijn dag, Son, nu, je kan ’t.
Hoi hoi, zijn jullie er weer? Zeg, weten jullie een beetje hoe het werkt? Ja-a, zegt het grootste meisje al bij het hek en broerlief zegt, we nemen ook altijd wat mee van mama. Ok, zeg ik, ondertussen merkend dat mama hun dus stuurt, wacht, omdat het bijna Pasen is, heb ik iets. Hebben jullie nog meer kindjes thuis? Ook dat wordt verlegen bevestigd. Drie paar oogjes blijven me aankijken als ik twee tassen vul met goeie dingen en gelijk lekkers voor hun erbij doe natuurlijk. Tegelijk babbel ik om het allemaal gewoon te laten lijken. Daar gaan ze dan. Het meisje nog steeds het brood in de hand en de boys moeten dragen aan de tassen. Dat vinden ze geen enkel probleem. Ik schuif weer blij naar binnen en denk, is dit nou weer zo een gezin wat ik mag zegenen? Waar ik een eerste stapje heb kunnen doen? God, zegen dit lieve gezin.
Brood, kaas, koffie, jam, eieren, paaseitjes, paaskoekjes, thee, vleeswaren, leuke mokken, een krans, servetten, bloemetjes. Het ging allemaal met liefde door m’n handen naar mensen, die een steuntje goed kunnen gebruiken. Morgen delen we nog wat rest. En natuurlijk is dit mogelijk gemaakt door al die gulle gevers en lezers die zeggen, tof wat je doet. Maar iedereen is tof! Ik doe maar een deeltje. Het verveelt me geen dag.
In deze tijd van afstand is verbondenheid groot. Zo richting Pasen jjuich ik dat toe. Want als de Heer is opgestaan, dan vangt het nieuwe leven aan. En dat wens ik de mensen in armoede en nood het eerst!! Feest.
#Sonschrijft40dagen #omzienenontmoeten #Pasennadertdag38

Ken je dat gevoel. Ik kijk naar the passion. Een volle bank kinderen. Ik was vroeger niet voor. Dacht nogal in kaders, dit niet, dat niet. Maar het leven is een goeie leermeester als je leren wil. Als je Leven wil. En nu zit ik. Met mijn dierbaren. Een intens gevoel bruist binnenin me, dringt door in al mn vezels..wat is dit toch bijzonder. In een tijd van veel doen op een klein plekje, afstand van zo velen die je lief zijn, niet kunnen bewegen waar je maar wil, zo beperkt en toch zo rijk. Want we zien nu echt, we ontmoeten nu echt (met afstand), we denken nu echt, wat is nu wat telt!
Mijn gezin is wat telt. Intensief, maar me zoveel waard. Mijn mensen is wat telt. Intensief, maar me zoveel waard. Mijn wijk is wat telt. Intensief, maar me zoveel waard.
Soms ben ik een emotionele. Dan brand m’n hart voor de ander. En ik geef met alles wat in me is. Om te laten zien, er is een ander. Een Ander. Hij geeft om je. Ik ben maar een klein radertje. Echt. Maar al zo gelukkig met een stukje verschil maken in onze bange, moeilijke wereld. En dan is houden van ineens zo machtig diep, voor mensen, echt, er is Hoop!
Gauw terug naar m’n jonge volkje.
Ik kloek. En voel me gezegend tot in mijn tenen. Geven, delen, ontvangen. Waar we maar kunnen. Samen. En ook ik.
Morgen weer een deel-dag. Maar nu hier, zijn.
Zo echt dan de Liefde zijn.
#Sonschrijft40dagen #omzienenontmoeten #dag37