Kalendertje 40-dagen heeft een mooi nadenkertje. En daar laat ik het vandaag bij.

Als je zegt, Heer, wees mij genadig, zegt God tegen jou: Als jij wilt dat ik je genadig ben, wees dan ook genadig voor je medemens.

#Sonschrijft40dageneninspireert #omzienenontmoeten #dag15

Ik rij vandaag met kostbare vracht. Ja, ja, daar kan geen taxi tegenop, de service die je als dochter je moeder geeft als ze geweest is. Ik ben intens onthaast als ik een ‘dagje’ met haar optrek. Ze eet lekker frietjes mee, onze moes en daarna zitten we genoeglijk aan de koffie en de thee. De zonen doen ook mee, wat een toffe tijd.
We moesten nl. even op karwei naar het ziekenhuis. Niks ergs. Daar zaten de twee Sannes, te wachten, te wachten. Duurde lang met een spoedgeval of iets. In de wachtkamer zat een welbespraakt iemand, die duidelijk nog geen raad wist met zichzelf. Hij had zin in koffie en gebak, tja, ik ook meneer, maar dat hebben ze hier niet, daar zijn koffiehuizen. voor. Dat begreep hij dan niet, maar moes luisterde stilletjes. Hij had maar één been, triest genoeg en naar mijn idee was dit nog niet lang. Als ik met mijn moeder ben, houd ik me sociaal rustig, maar omdat hij zo lollig was zei ik toen hij weg reed voor zijn afspraak, hou je poot stijf meneer! Hij lachte hartelijk en zei dat dat ging lukken. Mijn moeder gniffelde.
Laat het thuis het eerste zijn wat ze zus verteld. Die Son. Moet je horen. We lachen hartelijk samen. Zo intens lief kan je iemand hebben.
Als ik haar vertel over wat ik doe of hoe het gaat zeg ik, mam, ik lijk op jou. Echt, zegt ze? Kind, jie bin zo flink. Ja juist in dat opzicht lieve moedertje. Je bent zo dapper. Oud worden, verliezen geleden aan onze lieve pap, onze zus, broers, zussen, en ze gaat ‘gewoon’ door met leven en liefhebben. We dragen je op handen mam, en ze zegt, ik merk ’t.
Internationale vrouwendag. Heb het stil voorbij laten gaan. En heb voor heel veel vrouwen bewondering. Maar mijn moeder?
Die krijgt een lintje.
#Sonschrijft40dageneninspireert #omzienenbeetjeweemoedig #dag14

De beste therapie tegen welk virus ook, leef uit liefde, niet uit angst. Het is mogelijk voor helden en niet-helden. Want moed zit van binnen. Geloof maar niet dat ik altijd een held ben. Ik piep soms ook binnenin. En wijs me niet op realiteit. Ik ben verpleegkundige en bar realistisch. Maar met mijn eerste bakje koffie in de zon geniet ik toch bovenmate. En denk ik..even niks..even piano..muziek tilt op en is zo heerlijk.
Dit is vandaag. Gisteren is geweest, morgen komt later. De Aanwezige verlaat je niet, want de hemel gaat nooit dicht. Ik kan het elke dag wel luisteren en elke dag wel uitgalmen, want ik heb t mega nodig, maar ik vind t ook zo een mooi lied. Het troost tot in m’n tenen zeg maar. Morgen komt later. Vandaag ben ik er.
Met een prachtig volk om me heen. Dwaas emotioneel mens. Nog maar maandag. Ik leef!
#Sonschrijft40dagen #omzienenerzijn #dag13

Wat een bruisend leven na de dienst deze morgen. Een actie doen als groene kerk voor zonnepanelen en dan mogen helpen taartjes en extra lekkere koffie te verkopen, dat is wel een heel leuk ding. De overdaad aan taarten, met respect voor al die bakkers, het was een feestje. Dat je daarna dan nog je kroost thuis moet zien te krijgen, ernstig vermoeid en over-bepakt van de pyjama-praise, dat is een klus. Maar gelukkig kan ik instappen in een privé-taxi, met slaapzakken, luchtbedden, tassen en taart. Dat is dan weer lux, met dank.

Natuurlijk is er na zo een actie wel wat over, maar er wordt mee gedacht en mensen nemen mee voor thuis, denken nog aan een ander of sponsoren gelijk het koffiehuis mee. Dat is voor een paar gezinnen een lekkere koffiepauze geweest vandaag, want de taartjes zijn uit het deelkastje verdwenen.

Taart eten, taart kopen, kan ik pinnen? Ja hoor, zegt de lieve pindame uit de kerk. Doe maar hier je pasje tegenaan. Voor ik het weet heb ik betaald en verbaas me. Huh, ben ik contactloos? Ja, jij en contactloos, dat moet wat zijn, lacht ze. Dat wordt vast weer een schrijven. Wie weet, lachen we samen, allebei wat adrenaline-achtig door de actie. En gelijk na-denkend over de preek… een laadpaal zijn en contactloos? Nee, die twee combineren niet. Mensen kunnen zich aan je opladen als je vanuit een goeie Bron geeft. Opladen bij je, zonder zich opgelaten te voelen, hoe mooi is dat. En ja, de ene heeft een contactdoos voor één stekker en de ander heeft er één voor een reeks, maar aangesloten doen ze allemaal wat ze moeten doen, hun naaste en omgeving opladen. Aanstekelijk. Je zou het er warm van krijgen🥰.

We doen nog een koffie. En een taartje om het af te leren.
Allemaal een go(e)de week!
#Sonschrijft40dageneninspireert #omzienentaarteten #dag12

Zaterdag. Vol dagje. De zon zorgde voor veel was-zin, dus dat resulteerde in twee schone en droge wassen. En met een loge heb je soms ineens andere invulling. De boys wilden best een bed afbreken. Dat je dan impulsief je complete slaapkamer verbouwt om 4u in de middag en buurmannen nodig hebt voor zeulen vergeet je even. Zachte zoon riep iemand, loge riep iemand en binnen een kwartier lagen de bedden en het hout in de tuin. Van het één kwam het ander, de kinderen bleven opruimen en ordenen. Het resultaat is een schone slaapkamer en een opgeruimde schuur, juich. Het buurmeisje kon blijven eten en allemaal smulden we de maaltijd weg van resten van de club, hoe heerlijk. De kleine koters gingen in onesie naar de kerk, slaapfeest en morgen daar ontbijten en eigen dienst, zo tof.
Ik zit waar ik zit, niks wie is de mol, ik lees en doe niks meer. Als nagenieten van mijn dag en even rust. Want er zal zo weer wel een puber binnen stormen..dan heb ik alleen maar te luisteren.
#Sonschrijft40dageneninspireert #omzienenontmoeten #dag11

De zon. Je zou juichen. De zitkuil staat blank. En dan heeft t veel geregend, want dat is haast nooit. Ik heb een praatochtend, voor mezelf. Ook wel eens nodig en verrijkend. En zie tussen de middag een vrouw bij het kastje scharrelen. Ik denk..ff vragen hoe het gaat en spurt naar buiten. Goedemiddag mevrouw, hoe is het met u? Mwaaoh, mwaaoh, zegt de vrouw en na 5 minuten weet ik weer precies waarom ik voor dit leven kies. Investeren in en betrokken zijn op levens van mensen. Door ziekte en fratsen van instanties heeft ze nog een tientje te gaan deze week. En dat zo nog een paar maanden. De moed was even weg. Wat heb je nodig mevrouw? Ach..het moet lukken zo. Wacht zeg ik, ik heb nog wat. Vlees? Dat heb ik al een week niet gegeten. Ik duik in mijn vriezer. Hier..lekker..voor een paar goeie maaltijden. Nog iets? Uhm..nee..ik weet niet. Lekkers? Ha ha, zegt ze, dat heb ik niet. Duik weer terug, dit keer in de kast. Koekjes, pakje lekkers. En dat mag u vanavond ook een keertje in één keer opeten, het mag, het moet niet. Ze lacht hartelijk en na een..bel nou eens aan als het nodig is, schuifelt ze met iets meer moed de pad af.
Lieve lezers, het leven is zo gaaf als je bijdraagt in een anders leven. Het is als het zonnetje in regendagen. En doneren jullie mee, dan is het kastje vol tevree. En kan de mevrouw volgende week ook weer eten.
#Sonschrijft40dageneninspireert #omzienenontmoeten #dag10

Het koffiehuis werd vandaag gekenmerkt door een paar zinvolle gesprekken. Het is altijd weer anders, maar dat houdt het goed. Jezelf zijn en flink wat koffie leuteren met dit keer wortelcake en lekkers bijgedragen door de fans. Dat we de wereld niet goed begrijpen, soms geen raad weten met wereldproblematiek en toch in onze eigen omgeving verschil kunnen maken. Ik laat me wel eens even lam leggen door alles wat ik hoor in de wereld ver weg, maar ook dichtbij. Ik ben net weer geen robot. Maar altijd komt er weer een moment dat ik denk, onrecht te lijf, dat is mijn ding. Armoede minder, eenzaamheid ‘zien’. Ik vecht er graag voor. En dan kan ik beginnen in mijn eigen straatje.

Nou is de gedachte mij niet vreemd, moet ik dat nou doen? Moet ik nou weer persé verschil maken. Tuurlijk denk ik dat ook. Ben zo aards als wat. Maar ook geroepen voor onrecht, net als iedereen. Hoe klein of groot dat onrecht ook is. Het betekent kwetsbaarheid, betrokkenheid, liefde geven en ontvangen, waar je het niet verwacht, delen en leven. In het leven gaat het er vaak niet om of je ergens klaar voor bent, wél of je wil. En ik ben me bewust van een God, die heel goed kan regelen, wat wij niet kunnen. Jij gewoon mens, Hij grote God. En ook….Jij bijzonder, Hij zag jou. Dus toch! Onrecht te lijf. Ja, ik.
#Sonschrijft40dageneninspireert #omzienenontmoeten #dag9

Rommelen. Woensdagmiddag. Je zou denken weinig effectief. Dat lijkt het ook. Maar om nieuwe dingen te bedenken, rommel ik altijd. Dan komen er weer ideeën. En vanmorgen het tempo van mijn lieve moeder weer even aangenomen, dan ben ik daarna heel erg rustig😜. Voor deze maand heb ik in de shop het omzien en ontmoeten centraal. We sponsoren kindjes ver weg, dan kunnen die toch beter leven en naar school. De shop heeft er 3, eentje is uitgevlogen. De vierde wordt een meisje van de Filippijnen. Maar we geven ook kindjes dichtbij, incl. gezinnen ruimte om ook wat leuker en minder worstelend te leven. Al lijkt Pasen ver weg, over zeg een maand is het weer zover. Dan worden de boodschappenpakketten weer gevuld. Doen jullie weer mee? Als iedereen wat koopt of doneert, zijn 10 gezinnen met de Pasen ook geholpen. Samen maken we het verschil. Dichtbij, ver weg. Want elk kind telt.
#Sonschrijft40dageneninspireert #omziendoorkleinshopje #dag8

Het blijft een uitdaging, jezelf ‘verplichten’ te schrijven. Want ja, soms loop je een dag rond en maak je natuurlijk niets bijzonders mee. Offuh..is dat niet zo. Een goed gesprek met een vriendin? Elkaar begrijpen op een goed level? Dat is prachtig. In de middag met mijn rug in de zon, ariadnetje erbij, krantje, ja, het werd even heel stil.
Met mijn 40-dagen-oplettendheid fietste ik naar school, blij met de zon, blij met de kids. Terug zag ik een meneer lopen met zijn fiets aan de hand. Ik ken hem. Hij kijkt meestal somberachtig stilletjes, maar hij had nu een grote smile op zijn gezicht. Wat zou hij denken, dacht ik, wat zou hij hebben. Hij is blij. Ik crosste hem in de stroom voorbij, maar vond het zo leuk hem zo te zien. Genietend reed ik achteraan mijn vrolijk kwebbelend volk. Bijna thuis kwam de bus net aan. En altijd komt daar onze vrolijke Fay uit, een meisje uit de wijk. daar worden we blij van en we roepen altijd, ha Fay, en wat we ook maar even verzinnen. Haar vriendinnetje huppelt de andere kant op, ook al zo stralend en ook zei roept van blijdschap, haaa. Jij ziet mij. Is dit nou het voorjaar, doet de zon dit? Ik zit er in ieder geval blij van aan de koffie en mijn jeugd foldert zonder moeite. Ik help dochterlief en heb zo ook mijn stappen weer gerealiseerd. Diepzinnig stukje? Welnee, gewoon een blij wolkje. Kijk goed rond, er gebeuren een berg gewone leuke dingen. Als je maar oplet.
#Sonschrijft40dageneninspireert #ontmoeteniszoleuk #dag7

Dit was nou weer eens een dagje van een berg doen en mezelf zeer tevreden daarover voelen. Het zit ‘m dan vooral in mailtjes doen die ik uit zou willen stellen, een lesje maken, dat ene telefoontje wat ik ontzie en allerlei maandagperikelen zoals wassssss. Maar ook een bezoekje brengen om gewoon weer eens even bij een vriendin te zijn en in droevige tijden te proberen bij haar toch een lach te laten doorbreken. En dat lukte. Dan ben ik echt blij.
Als opmerkzaam zijn onze tweede natuur word in deze wereld, (die gek gemaakt wordt door angst), en als we dan een beetje liefde verspreiden, waar het behoorlijk eenzaam of moeilijk is, nou, dan zijn we in ons element. Leren leven vanuit je passie, echt de moeite waard. En het gaat soms van struikel de struikel, maar dan heb je ook wat. Nog maar maandag.
#Sonschrijft40dageneninspireert #omzienenontmoeten #dag6