toeleven naar Pasen met moed

Schrijven. Wat een kans om op deze manier invulling te geven aan 40 dagen toe leven naar Pasen. Ik word er zo vaak vrolijk van, vol schrijversdrift en energie. Maar wat een tijden. Ik weet niet of ik nou lam ben of loeiend of gek of ongeordend of alles door elkaar. Het feit wil dat ik thuisjuf ben zonder diploma en dat is niet zo erg, maar ik ben werkelijk nooit meer alleen. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat geluid, vragen, discussies, bespreken van gevoelens, examenvreesfragmenten, noem maar wat je wil, ik heb het. Je zou jaloers neigen als je alleen was misschien, maar al is alleen niet fijn, dit is ook een dingetje. Ik denk hard na over orde. Vanmorgen was in ieder geval ‘de school’ al gestofzuigd voor de lessen begonnen en de was droogde al voor de pauze. Juf deed koffie in de zon, dat dan wel. En de lego was vertier en creativiteit gelijk.
Vanmiddag kon ik nog boodschappen voor een lieve vrouw doen en met afstand een bakje koffie. En daarnaast appen we de dag vol met mensen die steun nodig hebben. Nou, zelf heb ik ook steun nodig. Als je tobt over hoe we virusvrij en nog een beetje zorgeloos willen leven, vraagt dat flink moeite. Jij? zei gisteren iemand. Jij tobben? En jij bent de positiefste mens op aarde. Nou, daar lach ik dan weer een dag van. Geweldig. Ik schrijf, ik leef, ik zwoeg, ik motiveer, ik verzin, maar binnenin worstel ik net als iedereen. Maar, zou geen Zeeuw zijn als ik dan ook weer niet snel boven kom!

Gelukkig geen lockdown, het lijkt me te vreselijk. Maar aan de regels houden we ons wel. En gelukkig, bemoedigen kan op anderhalve meter afstand ook.
Er liep een vrouw in het park, met een zeer traag, schattig hondje. Ik zei, dat is nog eens onthaasten en we maakten even een praatje, ze lachte hartelijk. Want met dieren kun je gewoon dichtbij blijven hé, zei ik, waarop ze verschrikt zei, oh, helemaal niet aan gedacht, ik vond je zo leuk. We gingen verder en ze riep, in ieder geval bedankt voor je lach. Nou ja zeg, hoe leuk is dat. Complimenten, ze sieren je dag. En geef je er lekker veel, dan doen ze alle negatieve opmerkingen van die dag teniet. Ik ben voor.

Spontaan spreek ik de buurmeisjes ook, ze vertellen me hun hele historie van gebroken armen tot waterpokken, geweldig interessant.
Hoe het moet? IK weet het nog niet. Ik schuifel verder door het leven thuis. Actie blijft virusvrij, moet wel wat inventiever worden. Maar samen houden we graag de moed erin, want zeker nu doet moed goed! En dan wens ik alle moeders wat extra’s!
#Sonschrijft40dagen #Omzienenmoeddoetgoed #dag 27