Toeleven naar pasen dag 24

Vrijdagavond. Wat een heerlijkheid dat onze Sanne zo hier en daar de boel komt bij wonen. We eten samen en kijken naar onze Koning. Goed om dat eens samen te doen. We hebben er nu een week thuis opzitten. Dat viel dan nog mee, al is het toch werkelijk reuze intensief om allemaal hier rond te tafel te zitten of veel op een klein plekje samen te zijn. En met het hele wereldgebeuren kan ik nou niet zeggen dat het mee valt. Ik praat nog wat af over het ellendige virus, ik luister de verhalen van mensen en kijk rond of ik eenzaamheid en armoede kan beteugelen bij sommige mensen en gezinnen. Op gepaste afstand, ik weet het. Maar ik kan niet iedereen negeren en bedenk me, wat is wijs.
Zo ging ik vandaag toch even boodschappen halen. Bij een vrouw, die zelf het stempel eenzaam zou kunnen krijgen, maar dat niet is, ze is wel alleen. Ze heeft zorg nodig, absoluut, en we hebben een klik. Met humor. Heb je nog wat nodig? Ja, paracetamol. Uh hu, nergens te vinden, dus dat heb ik niet. Ok. Vraag dan je zoon bij de Sligro. Ha ha, dan heb je 50 pakjes. Oh, dat maar niet. Neem je de boodschappen mee voor het kastje? En neem zelf wat je nodig hebt. Je bekijkt het maar. Dat zal ik zeker doen, zeg ik. Ik ga weer. Enne..ik kom niet zo snel weer hoor, je bekijkt ’t maar. Van deze humor houdt ze en ze straalt werkelijk zo liefdevol als ik weg ga dat ik denk, wie geeft nou wie het gevoel geliefd te zijn. Ik heb vleugels.
Tussendoor krijg ik allerlei nieuws en berichten en de angst is me ook niet vreemd als ik het lees. Waar moet het naar toe, hoe ga ik er mee om. Bah, ik ben ook niet altijd nuchter, ik kan er danig van rondlopen met ziel onder arm. Denkend, pratend, worstelend, wat kan ik en mijn mooie kindjes dan. Aan de koffie bedenk ik me, wie uit liefde handelt is groter dan wie uit angst handelt. Dat vind ik absoluut, maar de realiteit is nu ook dichtbij om dat hard te oefenen. En weer is het een gesprek in herkenning wat ervoor zorgt dat ik me boven de omstandigheden kan richten op mijn Bron, die ervoor zorgt dat het U zij de glorie weer luidkeels gezongen kan worden. En al voelt het niet of we naar Pasen gaan, het is wel gewoon zo en ik wil er toch naar toe leven. En wat een troost, als ik het niet kan, ging Hij voor. Dat is nog eens liefde. Geliefd, Hij zag mij. En ik zie jou, ik zie je zitten.
#Sonschrijft40dageneninspireert #omzienenLeven #dag24