toeleven naar Pasen dag 18

De zaterdagmorgen begon om kwart voor 6 met de gezellige jeugd, die ik uit werken zwaai. Aangemoedigd door allerlei vogels, die de dag al prijzen, geniet ik van de start. Niet dat ik niet terug duik in bed, pff, ik vind dit veel te vroeg. Maar dit keer slaap ik niet lekker lang meer, de dag is begonnen. Weer wakker wordend met de legospelers starten we met ontbijt. De zon is heerlijk, dat gaat vandaag nog eens een bakje koffie buiten opleveren. We zien wel wat de dag brengt. Bergen aan gedachten. Ik, de ‘nuchtere’, niet snel van slag door virus of gedoe, maar wel enorm nadenkend, hoe ga ik hier mee om. Ben ook ik zo nuchter als het gaat om deze tijd.
De krant staat bol van het nieuws, overal gaat het over hetzelfde en wij leven daarin. Ik heb een lief stel kinders, die niet helemaal tot de kwetsbaren behoren, ik heb een oude moeder, die geliefd en zeer kwetsbaar is en ik heb een berg familie en vrienden die ik gewoon helemaal niet wil missen. En dan heb ik ook nog eens liefde voor mijn wijkmensen, sorry, het is zo geworden en ik hou van ze. En dan leven we ook nog toe naar Pasen. Ik zou elke dag een stukje schrijven, over iemand zich geliefd laten voelen. Sjonge, is me dat gelukt?
Even terug naar gisteren. Ik rij naar school. Een groep meisjes rijdt met veel bombarie op de fiets en ik haal een vrouw in, opmerkend dat de stilte wat moeilijk is blijkbaar aan het volume van de muziek te horen. We raken aan de praat en verzeilen in een leuk gesprek. Over hamsteren, over de wereld, over…als het je tijd is dan…maar niet goedkoop, gewoon van hart tot hart. Ik ben net oma geworden, zegt ze, ik wil nog graag blijven leven. Helemaal te begrijpen. Ik wens haar bij de brug, waar ze afslaat een fijn weekend en ze wenst het me hartelijk terug toe. Dat is dan weer een smile-moment, gewoon van mens tot mens, niet de waarheid in pacht hebben, maar wel het leven leven en gewoon even praten.
Ondertussen laat ik hier even alles voor wat het is. Ik geniet van mijn koffie aan het ontbijt en dochterlief vraagt, mam, als wij nou geen eten meer kunnen kopen? Lief kind, ik hoop dat het niet zover komt, maar dan zullen andere mensen best voor ons zorgen, denk je niet? Ze beaamt dit vol vertrouwen. Gelijk denk ik, dus Son, wat doe jij? Je deelkastje vullen of je eigen kast eerst vol. Ik hoor je denken, je mag ook voor jezelf zorgen. Tuurlijk, wees niet ongerust. Dat doe ik ook. Maar is dit nou net niet precies waar ons mooie vasten om gaat? Deel je brood met de armen, helpt verdrukten in moeilijke tijden. Dikke praktijk nu.
Gelukkig legt geen virus mijn pen stil. Ook de piano is niet aan ziekte onderhevig. In mijn duster ga ik maar niet naar de winkel. Maar vandaag beslis ik, mijn deelkastje gaat vol. Ik heb genoeg in huis. En als ik kan, speur ik af wie ik nog eens het gevoel kan geven, jij bent geliefd. Een moedige dag allemaal!!
Ps. post is nu wel erg fijn om te krijgen voor eenzame ouderen. Doen jullie een kaartje mee? Ik heb twee personen.
#Sonschrijft40dageneninsprireert #omzienenontmoeten #dag18