toeleven naar Pasen dag 14

Ik rij vandaag met kostbare vracht. Ja, ja, daar kan geen taxi tegenop, de service die je als dochter je moeder geeft als ze geweest is. Ik ben intens onthaast als ik een ‘dagje’ met haar optrek. Ze eet lekker frietjes mee, onze moes en daarna zitten we genoeglijk aan de koffie en de thee. De zonen doen ook mee, wat een toffe tijd.
We moesten nl. even op karwei naar het ziekenhuis. Niks ergs. Daar zaten de twee Sannes, te wachten, te wachten. Duurde lang met een spoedgeval of iets. In de wachtkamer zat een welbespraakt iemand, die duidelijk nog geen raad wist met zichzelf. Hij had zin in koffie en gebak, tja, ik ook meneer, maar dat hebben ze hier niet, daar zijn koffiehuizen. voor. Dat begreep hij dan niet, maar moes luisterde stilletjes. Hij had maar één been, triest genoeg en naar mijn idee was dit nog niet lang. Als ik met mijn moeder ben, houd ik me sociaal rustig, maar omdat hij zo lollig was zei ik toen hij weg reed voor zijn afspraak, hou je poot stijf meneer! Hij lachte hartelijk en zei dat dat ging lukken. Mijn moeder gniffelde.
Laat het thuis het eerste zijn wat ze zus verteld. Die Son. Moet je horen. We lachen hartelijk samen. Zo intens lief kan je iemand hebben.
Als ik haar vertel over wat ik doe of hoe het gaat zeg ik, mam, ik lijk op jou. Echt, zegt ze? Kind, jie bin zo flink. Ja juist in dat opzicht lieve moedertje. Je bent zo dapper. Oud worden, verliezen geleden aan onze lieve pap, onze zus, broers, zussen, en ze gaat ‘gewoon’ door met leven en liefhebben. We dragen je op handen mam, en ze zegt, ik merk ’t.
Internationale vrouwendag. Heb het stil voorbij laten gaan. En heb voor heel veel vrouwen bewondering. Maar mijn moeder?
Die krijgt een lintje.
#Sonschrijft40dageneninspireert #omzienenbeetjeweemoedig #dag14