toeleven naar Pasen dag 12

Wat een bruisend leven na de dienst deze morgen. Een actie doen als groene kerk voor zonnepanelen en dan mogen helpen taartjes en extra lekkere koffie te verkopen, dat is wel een heel leuk ding. De overdaad aan taarten, met respect voor al die bakkers, het was een feestje. Dat je daarna dan nog je kroost thuis moet zien te krijgen, ernstig vermoeid en over-bepakt van de pyjama-praise, dat is een klus. Maar gelukkig kan ik instappen in een privé-taxi, met slaapzakken, luchtbedden, tassen en taart. Dat is dan weer lux, met dank.

Natuurlijk is er na zo een actie wel wat over, maar er wordt mee gedacht en mensen nemen mee voor thuis, denken nog aan een ander of sponsoren gelijk het koffiehuis mee. Dat is voor een paar gezinnen een lekkere koffiepauze geweest vandaag, want de taartjes zijn uit het deelkastje verdwenen.

Taart eten, taart kopen, kan ik pinnen? Ja hoor, zegt de lieve pindame uit de kerk. Doe maar hier je pasje tegenaan. Voor ik het weet heb ik betaald en verbaas me. Huh, ben ik contactloos? Ja, jij en contactloos, dat moet wat zijn, lacht ze. Dat wordt vast weer een schrijven. Wie weet, lachen we samen, allebei wat adrenaline-achtig door de actie. En gelijk na-denkend over de preek… een laadpaal zijn en contactloos? Nee, die twee combineren niet. Mensen kunnen zich aan je opladen als je vanuit een goeie Bron geeft. Opladen bij je, zonder zich opgelaten te voelen, hoe mooi is dat. En ja, de ene heeft een contactdoos voor één stekker en de ander heeft er één voor een reeks, maar aangesloten doen ze allemaal wat ze moeten doen, hun naaste en omgeving opladen. Aanstekelijk. Je zou het er warm van krijgen🥰.

We doen nog een koffie. En een taartje om het af te leren.
Allemaal een go(e)de week!
#Sonschrijft40dageneninspireert #omzienentaarteten #dag12