Waarom slaapt er niemand om half 10? oh, dat grapje van zomertijd. Ik zit met dochterlief nog beneden en het lijkt of het stapelbed door de zoldering kraakt, nou ja zeg. Lig gewoon stil daar. Nog een toiletbezoeker, nog een toiletbezoeker, ma-ham, kan nog nie slape. Ik weet ’t. Daar moeten we aan wennen. Toch maar in bed blijven, morgen weer vroeg school😜.
De eerst dag is weer gelukt. Degene, die Deutsch hat gelernt haalde haar toets glansrijk. Daardoor was ze zo blij en opgelucht, dat ze nog wel een weekrooster voor zussie wilde maken en met broer discussieerde, dat natuurlijk wel. Dat is van alle tijden, zeker met thuisonderwijs. De meester belde voor zachte zoon. Bellen is ook een vak. Er kwam wel een blinkende smile, dat zag meester dan weer niet, maar het bleef bij, ja, ja, ja, nee, ja, ja, daaag. Kon je niet meer praten, zei ik. Schouderophalend, ik ben nu met rekenen bezig. Ha, ha. Meester dik tevreden, dat wel.

Ik weet dat er veel gezucht wordt voor alle kinderen thuis. Ik begrijp het ook. Maar ik vind het ook een tijd van andere dingen doen, ook dat zeg ik soms. Verbondenheid in deze tijd. Dus doe ik ineens aan een live-goed-voornemen. Ik heb een prachtig boek gekocht en lees vanaf vandaag weer voor. Ze lezen hier graag, dus voorlezen schiet er soms een tijd bij in. Maar de tijd van samen op de bank, tegen elkaar aan, genietend van een mooi boek is goud. We zijn vanaf regel één geboeid, dat is niet vaak. De pubers gaan ook de bank niet meer af. En moeder zit en leest. Prinses vindt het enorm spannend, ze kruipt bijna in me, maar dat komt omdat zij niet zo van akelige moeders houdt, en die komen we de eerste bladzijde tegen. Ach, huilend omdat ik stop praten we over de gevoelige kant van onze 9jarige. Wat is dit weer kostbaar. Ik weet het al. Morgen slaan we niet over. En is het niet om hun, dan wel om mij, ik wil weten hoe het gaat.
Al zou de thuisschool vandaag mislukt zijn, het leven slaagde vandaag. Niet voor de nep, gewoon voor het echie.
#Sonschrijft40dageneninspireert #omzienenvoorlezen #dag32

Na een rustige dag staan we gereed voor de nieuwe schoolweek. Voor iedereen die zucht onder het thuis zijn of denkt, daar gaan we weer, sterkte!! Het valt helemaal niet mee soms. Voor iedereen die knokt met gezondheid of omgeving, hou vol!! Ik weet geen antwoorden vaak. Ik weet wel dat samen een mooi woord blijft. En als de één niet kan de ander soms weer sterk is. Kijk naar wat je wel kunt doen, deze tijd is daar uiterst geschikt voor.
Ik heb veel gedeeld dit weekend en bemoedigd waar ik kon. De kindertjes in huize Kingma waren zot. Dat kan zomaar een dag duren. Soms moet ik weer echt nadenken over hoe ik omzien weer invulling geef, ik heb nou een aan-de-deur-praat-functie. Leuk, misschien daar een koffiezetapparaatje neer zetten🙂.
We leven ook nog eens naar Pasen toe. Deze week zal ik eens een boodschappenlijst voor jullie verzinnen, mochten jullie mee willen doen gezinnen van een goed pakket te voorzien met de paasdagen. Ik doe altijd mee😉. Houd afstand en voel je verbonden, in deze mood gaan we door!
#Sonschrijft40dageneninspireert #omzienenaanvuren #dag31

Zaterdagavond. Het weekend draait. Gelijke dagen lijken het, maar toch ook weer niet. Lekker geen schoolwerk en wat de creativiteit in huize Kingma betreft goud vandaag. De kamer van de boys is veranderd in een legoland met campings, bruggen, tankstations, noem maar op. En dan een dagje met z’n drietjes spelen is absoluut wel eens anders, maar nu perfect. Dochterlief heeft maandag een mondeling via de laptop, en uitgerekend zij is de eerste, spannend!! We praten een weekend Duits om er wat in te zitten😜. Rest onze grote bikkel, die een keer netjes vroeg thuis doet en zijn zorgen ook weer maar eens deelt over het wereldgebeuren en zijn eigen mening. Dat is ook goed. Hij is sterk, alle Kingma’s zijn goed gezond, absoluut, maar ook maar gekregen hé, zeg ik. Ja, dat is waar.
Mijn gedachten gaan uit naar mensen in eenzaamheid, mensen die het leven nu niet begrijpen en mensen met grote zorgen. Ik kan de krant niet lezen of ik zie het. Ik kan social media niet kijken of ik lees het. Ik kan niet alles aan, negeer het meeste, want daar zit mijn meeleven niet in. Maar denk wel na. Het is geen geruste tijd. Een tijd, wat stemt tot nadenken. Leed en ziekte kan je zomaar treffen. En wat telt dan? Dat je het getroffen had in deze wereld? Of dat je je geliefd wist. Weten de mensen om je heen, dat je van ze houdt? Weten jouw kinderen dat? Of is makkelijker te mopperen op de omstandigheden.
Morgen zondag. Beetje veel thuisdag. Geen challenge, maar voluit leven. Eens een momentje om je te uiten, hé man, ik waardeer je, lief kind, ik hou van je. Vriend, wat ben jij tof. Buurvrouw, blij met je. En doe je dit al? Ga dan vooral zo door en geef veel mensen het gevoel, hé, ook jij bent geliefd.
Een goeie zondag
#Sonschrijft40dageneninspireert #omzienenbemoedigen #dag30

Schrijven. Wat een kans om op deze manier invulling te geven aan 40 dagen toe leven naar Pasen. Ik word er zo vaak vrolijk van, vol schrijversdrift en energie. Maar wat een tijden. Ik weet niet of ik nou lam ben of loeiend of gek of ongeordend of alles door elkaar. Het feit wil dat ik thuisjuf ben zonder diploma en dat is niet zo erg, maar ik ben werkelijk nooit meer alleen. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat geluid, vragen, discussies, bespreken van gevoelens, examenvreesfragmenten, noem maar wat je wil, ik heb het. Je zou jaloers neigen als je alleen was misschien, maar al is alleen niet fijn, dit is ook een dingetje. Ik denk hard na over orde. Vanmorgen was in ieder geval ‘de school’ al gestofzuigd voor de lessen begonnen en de was droogde al voor de pauze. Juf deed koffie in de zon, dat dan wel. En de lego was vertier en creativiteit gelijk.
Vanmiddag kon ik nog boodschappen voor een lieve vrouw doen en met afstand een bakje koffie. En daarnaast appen we de dag vol met mensen die steun nodig hebben. Nou, zelf heb ik ook steun nodig. Als je tobt over hoe we virusvrij en nog een beetje zorgeloos willen leven, vraagt dat flink moeite. Jij? zei gisteren iemand. Jij tobben? En jij bent de positiefste mens op aarde. Nou, daar lach ik dan weer een dag van. Geweldig. Ik schrijf, ik leef, ik zwoeg, ik motiveer, ik verzin, maar binnenin worstel ik net als iedereen. Maar, zou geen Zeeuw zijn als ik dan ook weer niet snel boven kom!

Gelukkig geen lockdown, het lijkt me te vreselijk. Maar aan de regels houden we ons wel. En gelukkig, bemoedigen kan op anderhalve meter afstand ook.
Er liep een vrouw in het park, met een zeer traag, schattig hondje. Ik zei, dat is nog eens onthaasten en we maakten even een praatje, ze lachte hartelijk. Want met dieren kun je gewoon dichtbij blijven hé, zei ik, waarop ze verschrikt zei, oh, helemaal niet aan gedacht, ik vond je zo leuk. We gingen verder en ze riep, in ieder geval bedankt voor je lach. Nou ja zeg, hoe leuk is dat. Complimenten, ze sieren je dag. En geef je er lekker veel, dan doen ze alle negatieve opmerkingen van die dag teniet. Ik ben voor.

Spontaan spreek ik de buurmeisjes ook, ze vertellen me hun hele historie van gebroken armen tot waterpokken, geweldig interessant.
Hoe het moet? IK weet het nog niet. Ik schuifel verder door het leven thuis. Actie blijft virusvrij, moet wel wat inventiever worden. Maar samen houden we graag de moed erin, want zeker nu doet moed goed! En dan wens ik alle moeders wat extra’s!
#Sonschrijft40dagen #Omzienenmoeddoetgoed #dag 27

Zondag. Met recht zon-dag. Thuisdag. Het is een intensief gebeuren zo. Je mist je dienst, je mensen. En je zoekt naar andere invulling. En hier gaat dat vanzelf, Rebekka van Dongen🤨. Want vandaag moeten we allemaal luchten. En dat wil nou net niet iedereen, maar vandaag is mama een keer de baas in deze, ze motten mee. Prinses is heel blij dat grote zus ook een keer verplicht wordt en ze zwieren samen mee op de skeelers. En degene die je het minst verwacht wil niet en blijft demonstratief de hele wandeling anderhalf meter ruimte houden. Dat praat leuk, uhum. Ik loop flink door, omzeil alle wandelaars en pluk net als vroeger een paar madeliefjes, schoonheid. Thuis aan de koffie maakt Matthijs Vlaardingerbroek alles weer goed. Een korte break.
Ik probeer wat op de piano en denk, wat wij hier lijden vinden is niks in vergelijking met wat Hij leed voor ons. Beperking is voor ons een gevoel van lijdenstijd, maar wat stelt het nog weinig voor. Maar als je dan toch kan spelen van het ruw houten kruis en je zingt van de overwinningskroon, dan heeft dat toch een diepere laag voor ons.
Morgen weeral maandag, het voelt wel gek. Dochterlief begint met toetsen. Ik breng haar maar, even het stress-level bedwingen en ‘gewoon’ praten. En deze week hangen we slingers, drie rijen dik. Want prinses verjaart. Wat zal het vreemd zijn zonder bezoek. Maar daarover later meer. Vandaag even geen schrijvers-spirit, het eerste stuk verdween nl. door eigen fout, grrr. Een rustige avond gewenst. Voor iedereen in al zijn mogelijkheden en onmogelijkheden een goeie week gewenst. We martelen allemaal op onze eigen manier, maar steun elkaar. Het is een uitdaging goed voor jezelf te zorgen en er voor de ander te zijn nu, op de goede manier! Zet ‘m op!
#Sonschrijft40dageneninspireert #omzienopzondag #dag26

Uit de school geklapt. Ik snap ineens die uitdrukking. Zo voelt dat hier wel een beetje. Omdat het geen vakantie is, begint de eerste al prinsesheerlijk om half 8 met taal. Ik mag dan nog wakker worden op gemak. De tweede schuifelt aangekleed richting het ontbijt. Op gemak ontbijten we en bedenken nog even hoe we het school leven na kunnen bootsen. We weten een leuke manier. Wel lopend de schuur uit gaan en uitgezwaaid worden door moes en dan door de voordeur naar school. Ha, ha, nog niet gedaan, maar dat uitzwaaien missen we wel. Vandaag schrijven we het weekrooster netjes over en introduceren we het schoolwerk. We plannen gelijk pauze, want dat is een mooi momentje met een dikke schoolkoek🤪. Mergpijp, oeps, dat hebben we anders niet, mjammie.
Onze boy, die de structuur het meeste mist, moet gelijk een opdracht doen waar wij en de laptop veel werk aan hebben. Gelukkig hebben wij grote zus. Gecharmeerd is ze niet van de hulpvraag, dus we zetten alle zeilen bij vriendelijkheid hoog te houden. Sjonge, kwart voor twaalf. Intens ochtendje. Tijd voor een dikke smoothie. Mijn respect voor de meesters en juffen groeit met het uur. En zoon zucht, waarom is het leven zo moeilijk met computers en zo. Ik begrijp hem volkomen, leef jij maar zoveel mogelijk zonder dat ding.
Zo maar eens een eierronde doen op de fiets. Frisse lucht nodig. En de folders, die gaan te voet. Gymles nabootsing. Ik dacht dat ik intensief leefde. Dat klopt ook. Maar nu intensief +.
#Sonschrijft40dageneninspireert #omzienenafzien #dag22
ps. vandaag nationale gebedsdag, ook aandacht voor. Wie weet schrijf ik nog een keer vandaag (fb)

Vrijdagavond. Wat een heerlijkheid dat onze Sanne zo hier en daar de boel komt bij wonen. We eten samen en kijken naar onze Koning. Goed om dat eens samen te doen. We hebben er nu een week thuis opzitten. Dat viel dan nog mee, al is het toch werkelijk reuze intensief om allemaal hier rond te tafel te zitten of veel op een klein plekje samen te zijn. En met het hele wereldgebeuren kan ik nou niet zeggen dat het mee valt. Ik praat nog wat af over het ellendige virus, ik luister de verhalen van mensen en kijk rond of ik eenzaamheid en armoede kan beteugelen bij sommige mensen en gezinnen. Op gepaste afstand, ik weet het. Maar ik kan niet iedereen negeren en bedenk me, wat is wijs.
Zo ging ik vandaag toch even boodschappen halen. Bij een vrouw, die zelf het stempel eenzaam zou kunnen krijgen, maar dat niet is, ze is wel alleen. Ze heeft zorg nodig, absoluut, en we hebben een klik. Met humor. Heb je nog wat nodig? Ja, paracetamol. Uh hu, nergens te vinden, dus dat heb ik niet. Ok. Vraag dan je zoon bij de Sligro. Ha ha, dan heb je 50 pakjes. Oh, dat maar niet. Neem je de boodschappen mee voor het kastje? En neem zelf wat je nodig hebt. Je bekijkt het maar. Dat zal ik zeker doen, zeg ik. Ik ga weer. Enne..ik kom niet zo snel weer hoor, je bekijkt ’t maar. Van deze humor houdt ze en ze straalt werkelijk zo liefdevol als ik weg ga dat ik denk, wie geeft nou wie het gevoel geliefd te zijn. Ik heb vleugels.
Tussendoor krijg ik allerlei nieuws en berichten en de angst is me ook niet vreemd als ik het lees. Waar moet het naar toe, hoe ga ik er mee om. Bah, ik ben ook niet altijd nuchter, ik kan er danig van rondlopen met ziel onder arm. Denkend, pratend, worstelend, wat kan ik en mijn mooie kindjes dan. Aan de koffie bedenk ik me, wie uit liefde handelt is groter dan wie uit angst handelt. Dat vind ik absoluut, maar de realiteit is nu ook dichtbij om dat hard te oefenen. En weer is het een gesprek in herkenning wat ervoor zorgt dat ik me boven de omstandigheden kan richten op mijn Bron, die ervoor zorgt dat het U zij de glorie weer luidkeels gezongen kan worden. En al voelt het niet of we naar Pasen gaan, het is wel gewoon zo en ik wil er toch naar toe leven. En wat een troost, als ik het niet kan, ging Hij voor. Dat is nog eens liefde. Geliefd, Hij zag mij. En ik zie jou, ik zie je zitten.
#Sonschrijft40dageneninspireert #omzienenLeven #dag24

Thuisonderwijs Kingma. Ik merk hoe je stilgezet word in een wereld als nu. Absoluut niet verkeerd, maar ook intens. Hoe houden we dit vol. We beginnen de dag wel met gebed om bescherming voor onszelf en allen die ons lief zijn. Dat zijn er veel. Ineens weer extra bewust hoe afhankelijk we zijn en is het geen riedeltje. Daarnaast kijken we om ons heen wat we kunnen betekenen. De jonge kinderen hebben al leerwerk. Prinses vindt dat dol en doet al aan zelfstudie. Al zie ik haar vanuit mijn momentje bakje koffie in het zonnetje met blote beentjes ineens dansen in de kamer op een mooi lied. De boys verwijderen een laag steen uit de zitkuil. Figuren als Nederland, Limburg, Afrika komen tevoorschijn. Gelijk herhaling aardrijkskunde, ook voor mij😬.
Vanmiddag gewoon folderen en er komt nog eten om te delen. De mango’s, peren en mandarijnen staan buiten. Dit voorjaarsweer doet mij wel heel goed. Moedig voorwaarts.
Voor alle jufs en meesters thuis en alle werkers waar het gewoon doorgaat, respect! Wij steunen jullie hoe dan ook!
#Sonschrijft40dageneninspireert #omzienenthuisonderwijs #dag21

Wat ik aan het doen ben op deze rare maandag? Uhm, al uren op zoek naar structuur en orde. Ze zijn niet thuis. Koffie wel. Hij doet altijd open. Doe ik die toch vandaag. Virusvrij.
Ik lees ieders ijver, maar ik moet daar even aan wennen. Kies nog voor groente halen, eetrooster maken zonder brood blijkbaar, dat is er niet voor uitslapers. En wat niet stopt, doen waar ik goed in ben, om me heen kijken en mn handen uit steken, desnoods via tasjes aan de voordeur. Doen jullie mee? Ik heb een cirkeltje vrijwilligers nodig die toch even omzien naar eenzamen of even een boodschapje doen. Of een kaartje sturen.
Geniet van wat je hebt, het leven is kostbaar. Wees zuinig op iedereen, inclusief jezelf. En geef licht. Reuze tof in donkere tijden, dan val je op.
#Sonschrijft40dageneninpireert #omzienengoeddoen #dag21
Ps. Eieren worden ook bezorgd

De zaterdagmorgen begon om kwart voor 6 met de gezellige jeugd, die ik uit werken zwaai. Aangemoedigd door allerlei vogels, die de dag al prijzen, geniet ik van de start. Niet dat ik niet terug duik in bed, pff, ik vind dit veel te vroeg. Maar dit keer slaap ik niet lekker lang meer, de dag is begonnen. Weer wakker wordend met de legospelers starten we met ontbijt. De zon is heerlijk, dat gaat vandaag nog eens een bakje koffie buiten opleveren. We zien wel wat de dag brengt. Bergen aan gedachten. Ik, de ‘nuchtere’, niet snel van slag door virus of gedoe, maar wel enorm nadenkend, hoe ga ik hier mee om. Ben ook ik zo nuchter als het gaat om deze tijd.
De krant staat bol van het nieuws, overal gaat het over hetzelfde en wij leven daarin. Ik heb een lief stel kinders, die niet helemaal tot de kwetsbaren behoren, ik heb een oude moeder, die geliefd en zeer kwetsbaar is en ik heb een berg familie en vrienden die ik gewoon helemaal niet wil missen. En dan heb ik ook nog eens liefde voor mijn wijkmensen, sorry, het is zo geworden en ik hou van ze. En dan leven we ook nog toe naar Pasen. Ik zou elke dag een stukje schrijven, over iemand zich geliefd laten voelen. Sjonge, is me dat gelukt?
Even terug naar gisteren. Ik rij naar school. Een groep meisjes rijdt met veel bombarie op de fiets en ik haal een vrouw in, opmerkend dat de stilte wat moeilijk is blijkbaar aan het volume van de muziek te horen. We raken aan de praat en verzeilen in een leuk gesprek. Over hamsteren, over de wereld, over…als het je tijd is dan…maar niet goedkoop, gewoon van hart tot hart. Ik ben net oma geworden, zegt ze, ik wil nog graag blijven leven. Helemaal te begrijpen. Ik wens haar bij de brug, waar ze afslaat een fijn weekend en ze wenst het me hartelijk terug toe. Dat is dan weer een smile-moment, gewoon van mens tot mens, niet de waarheid in pacht hebben, maar wel het leven leven en gewoon even praten.
Ondertussen laat ik hier even alles voor wat het is. Ik geniet van mijn koffie aan het ontbijt en dochterlief vraagt, mam, als wij nou geen eten meer kunnen kopen? Lief kind, ik hoop dat het niet zover komt, maar dan zullen andere mensen best voor ons zorgen, denk je niet? Ze beaamt dit vol vertrouwen. Gelijk denk ik, dus Son, wat doe jij? Je deelkastje vullen of je eigen kast eerst vol. Ik hoor je denken, je mag ook voor jezelf zorgen. Tuurlijk, wees niet ongerust. Dat doe ik ook. Maar is dit nou net niet precies waar ons mooie vasten om gaat? Deel je brood met de armen, helpt verdrukten in moeilijke tijden. Dikke praktijk nu.
Gelukkig legt geen virus mijn pen stil. Ook de piano is niet aan ziekte onderhevig. In mijn duster ga ik maar niet naar de winkel. Maar vandaag beslis ik, mijn deelkastje gaat vol. Ik heb genoeg in huis. En als ik kan, speur ik af wie ik nog eens het gevoel kan geven, jij bent geliefd. Een moedige dag allemaal!!
Ps. post is nu wel erg fijn om te krijgen voor eenzame ouderen. Doen jullie een kaartje mee? Ik heb twee personen.
#Sonschrijft40dageneninsprireert #omzienenontmoeten #dag18