LEEF!

Intensief. Dat is het woord voor leven met vijf kinderen en met je beide benen op aarde. En met alles wat in je is, meeleven met mensen om je heen! Mensen, die rouwen, zo pijnlijk kan het zijn. Mensen, die martelen met het leven en de hopeloosheid ervan. Mensen, die elke maand weer tobben om genoeg eten te hebben. Mensen, die het woord eenzaamheid iets te goed begrijpen. Mensen, mensen…..mensen. En wat houd ik van dit leven.

Vandaag schijnt de zon. Dat doet ie niet altijd. Ook niet bij mij. Hoe enthousiast ik ook ben, binnenin mij is soms een dikke worsteling aan de gang. Waarom doe ik de dingen zo ik ze doe, mag ik tevoorschijn komen zo ik echt ben? Wat durf ik niet en ga ik leren durven? Man, het is machtig intensief om te veranderen als je wilt blijven groeien. Als je vooral de echte Son wil zijn, gewoon zo ze is bedoeld. En als je dan open bent, is dat best kwetsbaar en eng. Nou hoeft de hele wereld dat niet te weten, maar door schrijven geef ik altijd een blikje aan jullie;-). Want worstelen doen we allemaal. En we blijven leren, daar groeien we van. Misschien nog wel het meest in lastige tijden.

Ik vind het leven te mooi om niet te schrijven, niet intens te leven. Ik kan het niet laten te juichen als je dan weer ergens doorheen geploeterd bent. En ja, dan schijnt de zon, ook binnen. Het is zo mijn lieve dochter vanmorgen ineens zei. Ze was zo blij dat haar fiets goed opgeknapt was, ze stoorde zich steeds aan een kist die niet goed zat. Het duurde allemaal wat langer voor mama natuurlijk weer goed regelde dat we naar de fietsenmaker konden. En gisteren was de dag, alles in orde. Ze gaf bijna licht, zo straalde ze. En vanmorgen fietsend naar school jubelde ze, mijn blijdschap blijft maar duren. Schaterend leuk dit. Dikke liefde.

Of de zon schijnt of de wolken overheersen, ik wens je mensen om je heen die met je mee juichen of met je mee ploegen. Het doet zo goed. En zo merk je, hoe dan ook, de Aanwezige blijft.