Deze 40dagentijd bevat een schrikkeldag, dat betekent dat gezinnen 15,- meer nodig hebben om rond te komen. Sjonge, waar denk je aan. Altijd weer geld. Stel je voor dat we niet rond komen. Nou is dat is bij sommige gezinnen vaker aan de orde van de dag. En laat nou het beste vasten je brood delen met de armen zijn. Gevangenen vrijlaten is wat minder letterlijk, verdrukten recht doen ook nog een beetje zoeken, maar brood delen dat moet ons lukken. De tafel met ze delen, ook gaaf. 15,- extra of niet, dit kan iedereen. Ik heb brood genoeg, dus mocht iemand willen delen, kom er gerust om. Ik doe nog een rustig dagje en zoek alvast naar ritme door de agenda van onder de papieren te halen. Mijn krant is m’n vriend, zeker op zaterdag.. ik lees zulke mooie dingen.
Vandaag nog proberen iemand blij te maken. Broodnodig. In ieder geval komt dochterlief hier met taart aan. Daar wordt je toch niet sober blij van🙂. Snel koffiepauze inlassen.
#Sonschrijft40dageneninspireert #brooddelenenontmoeten

Een nuttig dagje met veel niksen. Al moesten mn hersens flink draaien voor een klus.. om te relativeren brachten we voor het goede doel dan weer maar flessen weg en deden we boodschapjes. Zo in vakantiesfeer zijn dat de maaltijd regelen geen ideeën opwerpt van gezondheid en groente, ja, dat is vakantie. De regen brengt weer wat verzopen kinderen thuis. Dan niet klagen is een goeie, maar geen eenvoudige optie. Het voelt als de tiende keer nat.

We lezen samen en denken even na over..zie je God als gevende God of als veeleisende God. Vol eerlijk zeggen er twee, gevend! Ik ervaar Hem ook zo, al is de andere kant me ook iets teveel bij gebracht. Genade als het anders wordt. En dat God in tijden van ellende toch je houvast blijft. Snap ik het? Nee. Is het zo? Ja. Hij zag jou, Hij zag mij.
#Sonschrijft40dageneninspireert #omzienenontmoeten #dag3

Vandaag lees ik dit: armoede gaat niet alleen over een gebrek aan geld of voedsel. Armoede wordt ten diepste veroorzaakt door gebroken relaties. Gebrokenheid in de relatie met onszelf, met anderen, met de natuur en met God. Sjonge, dat is om over na te denken. Gebrokenheid gaat mijn deurtje niet voorbij. Juist in deze tijd denk ik na over een stukje binnenin mezelf wat wel wat heling kan gebruiken. Dat gaat niet op bevel, daar is tijd voor nodig. En mensen om je heen, die daarin mee dragen. Ik ben enorm dankbaar dat ik ze heb. Heb jij ze ook? Je vindt de beste vriend door er zelf één te zijn. Je leven met ze te delen. Ik wil niet meer anders.
Ga met zachte zoon lekker eten halen, het is vakantie. De vrouw schenkt hem met starre blik een cola in en hij zegt, dat kunt u goed. Haar ogen lichten op en ze maakt gelijk een praatje met hem. “Dat kun jij ook!” Even contact tussendoor alle routine, even een glimp. Jij zag mij.
#Sonschrijft40dageneninspireert #omzienenontmoeten #dag2

Ik denk me suf. 40-dagentijd. Ga ik er nog iets bijzonders aan doen. Vasten, nee, social media vasten, nee, ik weet het gewoon even niet. Elk jaar dezelfde gedachten volgens mij. Ik lees de kalender van Tear. Daar ben ik dol op en daar ben ik trouw in. Maar allerlei rituelen zijn aan mij slecht besteed. Ik vergeet de beste voornemens na een paar dagen weer en leef met volle teugen, terwijl het 40-dagentijd is. De piano zou net zo goed nu al kunnen juichen van de stem die klinkt en galmt, maar het ere zij God vind ik ook nog steeds passen. En ja, als ik dan een keer mijn dag niet heb, dan wil ik wel treuren, maar is dat dan gepast in deze tijd. Het kunnen net zo goed je hormonen zijn, die kuren vertonen. Sorry, ik relativeer even.
Ik ben voor bezinning, ik ben voor echt, ik ben voor Leven. Enorm juist. Maar niet voor mezelf alleen. Ik wil betrokken zijn op de mensen om me heen, ook in deze 40 dagen gewoon weer. Omzien naar wie afziet, ontmoeten wie eenzaam is, contacten waar leven niet zo eenvoudig is. Aangesloten op een goede Bron wil niet zeggen dat je altijd ook borrelt vanuit die Bron. Je staat wel eens droog.
Ik denk dat ik elke dag een stukje wil schrijven. Ik garandeer geen 100% hoor. Maar ik ga proberen elke dag een mens te laten weten dat ie geliefd is. En lukt dat niet, vraag ik jullie. Schrijf een kaartje naar iemand die eenzaam is, die ploetert met het leven, om te leven. Vraag me en ik deel wat! Natuurlijk zou het gaaf zijn als jullie gewoon spontaan lekker mee doen in delen. Dan heb ik 40 mensen nodig, voor elke dag één. Ik hou van die positieve olievlekjes. Ze verspreiden zich zo HEERlijk.
40-dagentijd. Het is begonnen. Open, blanco. Ik doe mee.

In de winkel. Hij loopt doelloos rond. Drinkt z’n koffie bij het automaat alleen. Kijkt wat hij zal kopen en besluit. Bij de kassa zie ik hem weer. Het wordt chips.
Meestal fiets ik gewoon weg. Nu praten we even. Zin in chips? Ja joh, ik heb al zo vet gegeten de afgelopen dagen, ik wilde even wat anders. Hi, hi, dan kies je inderdaad chips zeg ik met een grijns. We praten even over gezond eten, over alleen zijn en hij vertelt over de renovatie van zijn huis, die eraan komt. Dat wordt twee weken chips, maar je kan ook magnetron-maaltijden kopen. Of hij daar zin in heeft betwijfel ik. Maar zijn stem klinkt zo blij als ik weg fiets en nog roep….en geniet van je chips.. bedankt! En het klonk als, jij zag mij.

#Sonschrijft40dageneninspireert #omzienenontmoeten

Intensief. Dat is het woord voor leven met vijf kinderen en met je beide benen op aarde. En met alles wat in je is, meeleven met mensen om je heen! Mensen, die rouwen, zo pijnlijk kan het zijn. Mensen, die martelen met het leven en de hopeloosheid ervan. Mensen, die elke maand weer tobben om genoeg eten te hebben. Mensen, die het woord eenzaamheid iets te goed begrijpen. Mensen, mensen…..mensen. En wat houd ik van dit leven.

Vandaag schijnt de zon. Dat doet ie niet altijd. Ook niet bij mij. Hoe enthousiast ik ook ben, binnenin mij is soms een dikke worsteling aan de gang. Waarom doe ik de dingen zo ik ze doe, mag ik tevoorschijn komen zo ik echt ben? Wat durf ik niet en ga ik leren durven? Man, het is machtig intensief om te veranderen als je wilt blijven groeien. Als je vooral de echte Son wil zijn, gewoon zo ze is bedoeld. En als je dan open bent, is dat best kwetsbaar en eng. Nou hoeft de hele wereld dat niet te weten, maar door schrijven geef ik altijd een blikje aan jullie;-). Want worstelen doen we allemaal. En we blijven leren, daar groeien we van. Misschien nog wel het meest in lastige tijden.

Ik vind het leven te mooi om niet te schrijven, niet intens te leven. Ik kan het niet laten te juichen als je dan weer ergens doorheen geploeterd bent. En ja, dan schijnt de zon, ook binnen. Het is zo mijn lieve dochter vanmorgen ineens zei. Ze was zo blij dat haar fiets goed opgeknapt was, ze stoorde zich steeds aan een kist die niet goed zat. Het duurde allemaal wat langer voor mama natuurlijk weer goed regelde dat we naar de fietsenmaker konden. En gisteren was de dag, alles in orde. Ze gaf bijna licht, zo straalde ze. En vanmorgen fietsend naar school jubelde ze, mijn blijdschap blijft maar duren. Schaterend leuk dit. Dikke liefde.

Of de zon schijnt of de wolken overheersen, ik wens je mensen om je heen die met je mee juichen of met je mee ploegen. Het doet zo goed. En zo merk je, hoe dan ook, de Aanwezige blijft.

Februari. Noem het een gewone maand. Geen winter, een soort herfst. Ik vind het allemaal best. Ik steek kaarsjes aan en denk. Bakje koffie erbij, tijdschriften op tafel. Ik denk niet alleen, ik peins. Wie ben ik en wat doe ik allemaal. Nou, de laatste tijd doe ik een beetje veel. Veel leuke dingen, veel goede dingen. Maar om vol te houden, moet je soms strepen waar je helemaal geen energie van krijgt en verder met waar je zulke heerlijke energie van krijgt. Daar ben ik nu mee bezig. Niet dat er al veel strepen staan, ik vind het een reuze lastige klus, maar ik ben bewust. En zo kom ik erop, dat ik mijn prachtige job omzien en ontmoeten gewoon al een jaar doe. Ik ben al een jaar vrij mens, vrij van uitkering door het geweldige netwerk wat mij steunt en zegt: jij doet dit en jij kan dit en wij steunen jou. Wat een top-lui heb ik rond me. Niet in het minst Johan Klok, die werkelijk tijd nog moeite bespaard om mijn leven en project op de rails te houden. Grote dank hiervoor. Het geeft me alleen maar meer inspiratie verder te gaan in een wijk en een wereld, die steun, liefde en licht kan gebruiken. Geen dag spijt.
Mijn gezin draait enthousiast mee. Ik maak een collage en vraag of ze me erin herkennen. Ja, absoluut, zegt zoon. Powervrouw, dat ben je, mam. Maar je bent mijn moeder, ik let er niet zo op, want zo ben je. En af en toe chaos, dat ook, zegt dochterlief. En tot 2u schrijven. Je mag gerust wat minder doen. Oeps, streepje🙃. Ben ook maar gewoon mens. Ik word er blij van. Met geven, leven, naar mensen omzien en ontmoeten. Met vrienden optrekken voor de goede balans. En ga vrolijk door voor hopelijk weer een goed jaar erbij. En ben ik er ff niet? Zet ik vast een streepje.
#Soneenjaaromzienenontmoeten