Of je nou melancholisch bent of dramatisch of nuchter of gewoonachtig, na de kerstdagen zeilt zo af en toe het gevoel binnen, de oudejaarsdag komt eraan. Van mij mag het dan eigenlijk zo 2 januari zijn. De maand december was enorm druk, ook geslaagd, absoluut. Het is de maand dat ik vanaf oktober probeer rust in te bouwen en dat gaat dan een tijd goed, nog een tijdje blijf ik tevreden en gluur ik in een agenda die rust uitstraalt en dan… midden december denk ik, oeps, hoe kan ik rust bewaken in deze gigantische drukte aan mijn hoofd en ik stoom in volle kracht door, Het blijft een uitdaging dan mensen te vragen, die met je mee denken, af en toe op jouw remmetje staan en een handje uitsteken. Dit jaar is het me voor het eerst gelukt activiteiten te kaderen en dan niet méér te doen. De lol is wel dat ik een open huis heb, dus wat nou kaderen, dat blijft dan zo een dingetje. Goede voornemens doe ik niet aan, ja, nou, die doe ik het hele jaar door een beetje. Deze blijft gelden, hoe hou ik intensief leven vol en breng ik zo hier en daar mijn eigen me-time goed in kaart. Wandelen met mezelf, het blijft een goeie manier om mijn hoofd leeg te maken. Ik hou ‘m op mijn lijstje.

Deze dagen zijn mijn gedachten meer bij het afgelopen jaar. Wat is er veel gebeurd. In februari ben ik dankzij mensen die dik vertrouwen in me hebben gesprongen in een eigen bestaan. Wat was dat spannend, maar wat is het een meesterzet geweest. Geen dag spijt van gehad, geen dag niet blij mee geweest. Het delen en geven en samen leven is op mijn lijf geschreven. Wat een plezier. Wat zijn er goeie doelen blij geweest met de bijdrage van dit huis en de shop, die bloeide. Alle enthousiaste mee-levers maakten mogelijk dat er vier sponsorkindjes een goed leven hadden, dat kinderen uit de slavernij gehaald konden worden (IJM), dat Goeie Hoop de weeskindjes goede opvang kon geven en dat er allerlei privé-acties een duw kregen van Sons shop. Hobby en doel gaan hier werkelijk hand in hand en is er iets voltooid, dan popt er weer wel een idee op om aan mee te werken. Heerlijk. Het motto dichtbij en verweg vind ik een mooi concept, wat in veel harten landt. De klapper van het jaar was wel Armoede te lijf. Zoveel mensen die nut hebben aan het deelkastje en ook 18 gezinnen, die dit jaar een prachtig kerstpakket kregen vanuit dit koffiehuis. Daar komt de vele gesprekjes bij, je wordt gezien! Ondanks dat je leven niet eenvoudig is, tel je hier mee. Dat gevoel mag ook het nieuwe jaar zo weer mee reizen, ook dat verveelt nooit.

Ook verdriet ging ons deurtje niet voorbij. Onze lieve Joke, die we nog zo vaak noemen, ontviel ons na een heel goed contact. Deze week las ik de column nog die ik over haar schreef en dan zijn tranen ook een teken van de liefde, die we voor haar voelden en we herdenken haar op onze eigen manier en koesteren de herinneringen.

Een jaar in een blog, dat is niet eenvoudig. Dat ga ik niet doen. Morgen is het oliebollendag. We zijn een dagje uitdeelpunt om te delen voor wie graag bolletjes eet, maar niet zo breed zit. Mooie actie om het jaar mee af te sluiten.

Ik hoop het nieuwe jaar net zoveel liefde te kunnen verspreiden als dit jaar. Als het aan de Bron ligt, moet het lukken. Niet leven vanuit angst, maar de liefde elke keer een beetje naar voren schuiven en daar anderen mee aan steken en bemoedigen. Ik kan je zeggen, het is heerlijk leven, heerlijk werk. Als jullie allemaal weer mee doen, dan verspreiden we in deze wereld een enthousiasme, waar veel mensen blij van worden. En is je verdriet groot, ik begrijp het een beetje, zoek maar lekker steun, echt, het kan zomaar verluchten.

Voor jullie een goede jaarwisseling. Een bijzonder gewaardeerde dank voor al jullie mee lezen en bemoedigende woorden en mee doen!! Oprecht dankbaar. Samen is zoveel mooier. Ik wens jullie een enorm grote zegen voor 2020. Tot snel!

Dat het soms niet vanzelf gaat om moeder te zijn, bleek de afgelopen dagen. Miss Griep gaf me een veeg. De laatste keer kan ik me niet meer heugen, zo lang geleden was het. Na het kinderkerstfeest was het ineens niet meer gewoon en kouwelijk zat ik op de bank, te wachten tot ik naar bed kon. Dat is niet zo mijn ding, weten de kenners. En dan zomaar twee dagen niet fit laat zien hoeveel was je hebt, afwas er staat, kinderen moeten doen om een beetje toonbaar geheel te houden. Vandaag ben ik weer beter verklaard, al zegt mijn stemmetje, rustig aan. Dat gaat niet als je morgen het ere zij God wil galmen, dus ik probeer me rustig te houden.

Wat een adventstijd. Ik lees nogal eens een columnpje en dan verbaasd het me niks, dat schrijvers zeggen, volgens mij schrijf ik elk jaar dat…. het gaat meestal over het niet toekomen van rust en bezinnen tot advent, allerlei kerststress en hollend de activiteiten bijhouden. Ik kan me er volledig bij aan sluiten. Het zou me zomaar ook kunnen gebeuren, dat dezelfde thema’s weer passeren. Toch dacht ik het anders te doen.

In oktober was het idee al gerezen om kerstpakketten voor de wijk te maken. Voor mensen, die tussen wal en schip dreigen te raken of mensen die een steuntje enorm goed kunnen gebruiken. D.m.v. sponsoring en donaties kwam dit zo goed op gang, dat de pakketten van 10 naar wel bijna 20 gingen. Winkels en bedrijven deden mee, vrienden en bekenden deden mee en sponsors van omzien en ontmoeten knalden er ook nog wat bovenop. Het heeft me bijna dag aan dag verwonderd, echt. Wat kwam er veel los en wat een reacties van al die mensen. Ik kreeg de dank nogal eens toebedeeld, maar dat is onterecht als je kijkt naar de gigantische manier van sponsoren en meeleven. Wat ben ik er blij van geworden.
Delen, zo leven dat een ander ook een beter stukje leven krijgt, het is echt zo mooi om te doen. Het slokt al je tijd soms op, maar zo de moeite waard. En alles wat je voor het eerst doet, is intensief en uitvogelen hoe het moet. Ik denk dat dit om een herhaling vraagt. Sowieso floreert het leven rondom Son’s omzien en ontmoeten. Dat zou niet floreren dankzij jullie enorme steun.

Mijn gezinsleven en mijn wijkleven is intensief. Balans zoeken blijft wel een uitdaging, maar oh, wat doe ik het graag. En wat word ik blij van alle mensen om me heen. Kerst…voor iedereen. Dat kwam nogal eens terug. Ik zie ernaar uit, zonder teveel glitter, te vieren dat Hij is geboren. Want gelukkig ontbreekt me de tijd om me over ons outfit druk te maken. Wat een feest.

Alleen voelen met de Kerst? Het kan anders. Ik wens je mensen toe, die je warmte geven. En een beetje licht. Of veel licht. En aan eten geen gebrek, kom gerust langs. Hele goede kerstdagen. En voor het komende jaar veel goeie koffie(thee)contacten! Omdat het kan!

Het is vandaag de eerste dag om met iets te beginnen waar niemand aan begon. Inspirerend spreukje. In mijn wijkleven groeien er momenteel veel mooie contacten. Tijdens gesprekken met mensen krijg ik vaak een inkijkje in hun leven. Mooie dingen, moeilijke dingen. Om er dan voor hun te zijn en te kunnen luisteren is al het meest waardevol. De laatste tijd krijgt stille armoede meer een gezicht. Mensen weten zich zo weinig geliefd. Het idee kwam op mensen, die ik ken een goed kerstpakket te bezorgen voor de feestdagen. In samenwerking met mijn netwerk sponsoren en verzorgen we voor tien gezinnen een pakket. Aangezien dat intensief is om alleen te doen, zou ik het fijn vinden om samen met jullie pakketten in te pakken. Dit gebeurt donderdag 19 december om 10 uur in Sons koffiehuis. Wil je mee helpen aan dit prachtige stukje wijkwerk, mail me dan gerust (sonjakingma@gmail.com). Omdat januari de maand is van nog meer taaiheid na deze dure maand herhalen we ook deze maand boodschappen waar nodig.

Omzien naar elkaar, opkomen voor wie arm is of onderdrukt wordt of voor wie zo onrechtvaardig wordt behandeld. Het is een prachtige taak, om daar Liefde te geven en er vooral te zijn! Ook dichtbij! Want elk mens telt!

December. ik denk dat ik elk jaar dezelfde dingen bij mezelf signaleer en elk jaar nog geneigd ben er over te schrijven ook. Ik val vast in herhaling. Vandaag één van de weinige keren dat ik niet naar school hoef te rijden ’s morgens vroeg en dan kom ik dus niet op gang. Tuurlijk mag dat, met koffie vroeg aan de mail is ook wel wat een keer, maar ik kan daar niet helemaal goed mee om gaan. Want het is morgen sint, er moet nog van alles. Nou ja, een vriendin kwam toen ik net aangekleed was en nee, ze deed geen koffie. Toch stonden we een heel verhaal aan de deur te houden, nog fijn ook en heerlijk herkenbaar. Onder nul weer wakker dus. Met de kinderen in de middag lekker woensdagmiddagje spelen. Een surprise die af moet, sjonge, heb nog nooit zo een mooie gezien in dit huis dan, ben er niet zo goed in, maar werd wel aangestoken door die zachte, secure zoon. Om het binnen-dagje dan toch even te doorbreken, gaan we nog op stap om ongeveer 160 flessen op de juiste plek te krijgen. Wie verzint dit? Wij, zegt zoon ijskoud. De laatste winkel komen we weer zo een gezellige vriendin tegen. Ik zucht al bij het zien van alle december-perikelen in de winkel. Ik ben er niet goed in. Want één ik wil niks en twee ik vind wel heel veel lekker. Gelukkig heb ik er dan weer geen geld voor over, dus schuif maar door. Ik doe niet mee. Hier, zegt vriendin, jij gaat van mijn geld lekker chocomelk met slagroom kopen. Wat is dat toch weer grappig. Het zijn toch deze dingen, die je laten glimmen. Samen leven was het toch? Wat is dat toch leuk. Lekker laat, maar met restjes genoeg in de koelkast genieten we de maaltijd. Nog even de sint-adrenaline koesteren en dan op naar onze gezinnen de kerst door krijgen. Dat vind ik dan weer feest!
Morgen dus koffiehuis, maar chocomelk mag ook;-). Met slagroom. En steun je de armoede-te-lijf-actie nog niet? Gemiste kans, doe lekker mee. geven maakt je rijk.
Son#omzienenontmoeten#kerstvooriedereen#armoede#ookdichtbijhuis
NL83RABO0375561706 t.n.v. S. Kingma