Met aandacht leven en ruimhartig geven

Het regent zelden een hele dag. Klopt. Vandaag scheelde het niet veel. Een paar kinderen fietsten nog droog naar school, maar nee, niet iedereen, het was nattig. Omdat het koffiehuis was en ik geen koek had voor bij de koffie ging ik maar gelijk effectivio uit school naar de winkel. Koek, beleg, aanvulling voor de pakketten, die de sint nog gaat bezorgen bij gezinnen, die hier blij van worden. Het is goed rond kijken, maar daar is hier de leefstijl ook naar. Met aandacht leven en ruimhartig geven. Terug gekomen ben ik nog bezig met uitpakken en opruimen als de eerste stemmetjes het pad al op komen. En dan zijn het er ook gelijk 4, zodat de koffie rap aan moet. Koffie verkeerd, grote mok, zwarte bak, noem maar op, het is zachtjes aan bekend. Voor iedereen een speciaaltje. Deze morgen komen de hormonen ook mee naar binnen, sjonge, de heftigheid is niet mals en het tettert dat het een lieve lust is. Je kan je maar ergens thuis voelen. Als de opbouwwerkers van de wijk ook nog binnen vallen, is het plaatje compleet. Wat een heerlijk koffiehuis, wat is het tof dat iedereen welkom is en je kan zijn wie je bent.
Gesprekken die er toe doen. Ik hou ervan. Het bouwt op, het verbindt. Na de middag vind ik ineens een tasje naast de piano. Welke grapjas heeft hier weer zoets gebracht. Geen idee. Ik geniet! Volgende week orde op zaken, dan kan daarna de kerst aanschuiven. Want stil zitten wordt januari;-).

Morgen vieren we het 10 jarig jubileum van Zij en Zeeuws. Vanaf het begin betrokken bij deze dames. Super. Son gaat ook staan met een stand, omzien en ontmoeten. Ik moet er altijd enorm over nadenken, wat ik dan weer mee neem, wat laat ik zien en wat verkoop ik. Thuis gaat dat vanzelf. Na een dag hoofd breken, of dagen, staat het gereed. Wat november de toon heeft gezet, gaat mee. Armoede te lijf, elk kind, elk gezin telt. Daar gaan we voor. En dan toeleven naar…iedereen kerst. Hoog gegrepen? Nee hoor, beginnen waar je kan en samenwerken. Het netwerk bruist en ik bruis mee!